„To jeszcze nie koniec”, czyli podtytuł szóstego tomu „Deadly Class”, wyjątkowo trafnie oddaje jego zawartość. Nie rozstrzyga żadnych ważnych kwestii, a jedynie kładzie podwaliny pod zbliżającą się wielkimi krokami kulminację.  |  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Ostatnio poznaliśmy uczniów pierwszego roku w szkole dla morderców Kings Dominion. Jest to malownicza paczka, taka, jak ta, której dopingowaliśmy w pierwszych albumach „Deadly Class”. Scenarzysta Rick Remender po raz kolejny udowodnił, że potrafi tworzyć barwne, niebanalne postacie. Praktycznie każdy z tej ekipy jest samonapędzającym się motorem wydarzeń, bez względu na to, czy mówimy o przybyłej z Afryki bogobojnej Zenzele, wkurzonym na niesprawiedliwość dziejową maniaku deskorolki Indianinie Tosahwim, mającym sporo za uszami Quanie, czy bezpośrednim i surowym w obejściu fanie metalu Helmucie. Tyle tylko, że my już wiemy, że takie przyjacielskie paczki źle kończą, zwłaszcza, kiedy okazuje się, że aby zdać do następnej klasy, będą musieli uniknąć polowania na siebie. Niby wie to też Petra, która jako jedna z nielicznych przeżyła tę masakrę. Choć z początku była wycofana, teraz zaczyna to puszczać w niepamięć i znów cieszyć się życiem. A to przecież nie wszyscy. Jest jeszcze zakompleksiony Shabnam, który przez przypadek wyrósł na szarą eminencję uczelnianej młodzieży oraz zabójczo piękna i niebezpieczna Saya, której poświęcono w omawianym tomie cały rozdział. Wreszcie mamy także powstałych ze zmarłych Marcusa i Marię. Z tym, że ci ostatni na razie pełnią role drugoplanowe, choć wygląda na to, że w najbliższej przyszłości to się radykalnie zmieni. Remender sprawia, że atmosfera gęstnieje z każdą stroną i wreszcie musi dojść do eskalacji konfliktu. W przeciwnym razie będzie to zbytnie napinanie struny. „To jeszcze nie koniec” to bowiem pozycja przejściowa, gdzie nie ma już przedstawiania bohaterów, albowiem są nam znani, ale jeszcze nie dochodzi do żadnych nadzwyczajnych rozstrzygnięć fabularnych. Ma to oczywiście swoją zaletę w postaci budowaniu dramatyzmu, niemniej o tyle, o ile poprzedni tom mógłbym polecić tym, którzy do tej pory nie zetknęli się z „Deadly Class”, tu ciężko byłoby im się odnaleźć. Od strony wizualnej jest bez zmian – Wes Craig funduje nam rozrywkę na najwyższym poziomie. Kreska jest brudna, a kolory są stosowane oszczędnie. A wszystko to idealnie podkreśla mroczną wymowę całości. Jako fan muzyki, nie mogę też nie docenić wtrętów z tej dziedziny. Mamy 1988 rok i okres, kiedy brudna, agresywna muzyka gitarowa stanowiła doznanie pokoleniowe. W dialogach przewijają się nazwy takich kapel, jak Slayer (odsłuchiwanie albumu „South of Heaven” zilustrowane zostało szaleńczą jazdą samochodem – miodzio), The Cure, Depeche Mode, Sisters Of Mercy, a nawet Duran Duran. Natomiast dyskusja Helmuta i Petry na temat metalu, gotyku i komercjalizacji subkultur przez MTV to szalenie celna diagnoza przemysłu fonograficznego. Jeśli zatem znacie poprzednie odcinki „Deadly Class” i chcecie więcej, najnowszy album absolutnie was nie rozczaruje. Znajdziecie tu bowiem wszystkie składniki, które powodują, że seria stanowi dzieło wybitne i ponadczasowe. Nie da się jednak ukryć, że po drodze trafiały się lepsze i bardziej szokujące momenty, po których człowiek zostawał z rozwartymi ustami ze zdziwienia. Tu tego zabrakło.
Tytuł: Deadly Class #6: 1988 To jeszcze nie koniec Data wydania: czerwiec 2021 ISBN: 978-83-8230-036-9 Format: 136s. 170x260 mm Cena: 44,00 Gatunek: sensacja Ekstrakt: 70% |