powrót; do indeksunastwpna strona

nr 09 (CCXI)
listopad 2021

East Side Story: Miłosne uniesienia na piłkarskiej murawie
Maksim Swiesznikow ‹Nieprawdziwy futbol›
To nie przypadek, że żeńska piłka nożna zdobywa coraz więcej zwolenników i kibiców. Futbolistki stają się w swoich krajach prawdziwymi gwiazdami. A jednak wciąż w opinii wielu mężczyzn jest to – jak w tytule najnowszego filmu Maksima Swiesznikowa – „Nieprawdziwy futbol”. Jakżeż oni się mylą!
ZawartoB;k ekstraktu: 60%
‹Nieprawdziwy futbol›
‹Nieprawdziwy futbol›
Futbol kobiecy ewoluuje. Od lat rośnie też jego poziom. Coraz większą popularność zdobywają nie tylko ligi krajowe, ale także europejskie puchary i przede wszystkim mistrzostwa Europy i świata. Piłkarki zarówno swoim zaangażowaniem na boisku czy umiejętnościami technicznymi nie ustępują pola mężczyznom, choć w jednym na pewno im nie dorównają – w sile fizycznej. Ale to samo dotyczy również kobiecej siatkówki, koszykówki i piłki ręcznej, które od lat mają ustaloną markę. Piłka nożna jednak przez dziesięciolecia uchodziła za domenę mężczyzn. Na szczęście monopol ten został przełamany. O tym między innymi jest właśnie nowy film urodzonego w ukraińskim Dniepropietrowsku (w 1985 roku) Rosjanina Maksima Swiesznikowa, który karierę w kinematografii zaczynał kilkanaście lat temu jako scenarzysta i reżyser obrazów animowanych.
Jego fabularnym pełnometrażowym debiutem była komedia „Choinki odrapane” (2014), która powstała jako rozwinięcie jednej z nowel umieszczonych w popularnym w Rosji cyklu filmów świątecznych. Dwa lata później Swiesznikow nakręcił młodzieżowy „Zhakować blogera”, a następnie kilka seriali: dwa sezony „257 powodów do życia” (2020), melodramatycznego „Fiłatowa” (2020) oraz dwa sezony zahaczającego o thriller dramatu obyczajowego „Surogatka” (2020-2021). Jakby tego było mało, reżyser znalazł też po drodze czas na kolejne kinowe dzieło – będący mieszanką komedii romantycznej i dramatu sportowego „Nieprawdziwy futbol”. Pomysł wyszedł od specjalizującego się w filmach o tematyce sportowej scenarzysty i reżysera Eduarda Bordukowa („Boisko”, 2015; „W punkt” ewentualnie „Na krawędzi”, 2020); potem rozwinęli go jeszcze bracia Swiesznikowowie, czyli Maksim i będący jego stałym współpracownikiem Wadim.
Dasza Biełych fascynowała się piłką nożną od najmłodszych lat, co było zasługą jej starszego brata Dimy, który po lekcjach niemal bez przerwy grał w nogę z kolegami na osiedlowym boisku. Dziewięcioletnia dziewczynka też przebierała się wówczas w sportowy strój, zakładała korki i prosiła o pozwolenie dołączenia do chłopców. Dzięki wstawiennictwu brata okazało się to w końcu możliwe. Prawie dwadzieścia lat później Daria wciąż jest piłkarką, gra w lidze amatorskiej w zespole Metalurg, którego nazwa bierze się stąd, że drużyna istnieje przy miejscowej fabryce. Niestety, zakład przeżywa potężne perturbacje finansowe; od kierowania nim zostaje odsunięty uwielbiany przez zawodniczki, będący ich wiernym kibicem, ale i trenerem, wiekowy już Pałycz, który w wyniku zawału serca ląduje w szpitalu. Jego następca stawia sobie za cel wprowadzenie oszczędności i postawienie fabryki finansowo na nogi. Jedną z prowadzących do tego dróg ma być natychmiastowe rozwiązanie żeńskiej drużyny futbolowej.
Dasza jest jej kapitanem, więc czuje się zobowiązana powalczyć o przetrwanie zespołu, zwłaszcza że do końca sezonu pozostało już tylko kilka spotkań i Metalurg wciąż zachowuje szanse na awans do ligi zawodowej. Naciskając na nowego dyrektora, udaje jej się uzyskać jego zapewnienie, że mogą dograć ligę do końca. W ostatnich meczach ma je trenować Wadim Panow, niegdyś zdolny piłkarz, który wyjechał nawet z rodzinnego miasta do Moskwy, gdzie jednak jego kariera nie rozwinęła się w sposób, jakiego oczekiwano. Powinęła mu się noga, więc wrócił na prowincję. Prowadzenie drużyny futbolistek nie jest spełnieniem jego marzeń sportowych, ale w końcu coś trzeba robić, za coś żyć. Gorzej, że słysząc o końcu zespołu, zawodniczki z dnia na dzień rezygnują z gry. Metalurgowi grozi, że nawet nie dogra sezonu do końcu. Wtedy Dasza wpada na pomysł, by poprosić o pomoc swoje koleżanki sprzed lat, z którymi grała na podwórku. Tyle że każda z nich ma już swoje własne życie: jedna jest sprzątaczką na basenie, druga ekspedientką w sklepie spożywczym, a jeszcze inna gospodynią domową wychowującą dzieci. Jak z nimi walczyć o awans.
Wadim też nie widzi na to żadnych szans, ale mimo wszystko ujmuje go determinacja Daszy. Wtedy postanawia przedstawić jej nastoletnią piłkarkę, która może okazać się ratunkiem dla drużyny Metalurga. Problem w tym, że ta wielce utalentowana napastniczka woli trenować indywidualnie, nie marzy o karierze ligowej i na dodatek nie chce mieć nic wspólnego z Panowem. Jest bowiem jego córką, którą Wadim porzucił (również jej matkę), gdy była jeszcze dzieckiem. Jak więc widać, w „Nieprawdziwym futbolu” jest to wszystko, co wydaje się niezbędne do zbudowania fabuły zarówno komedii romantycznej (przystojny, ale daleki od sukcesów trener po przejściach vs. śliczna i uparta sportsmenka, która ma już zresztą narzeczonego), jak i dramatu sportowego (podstawowy cel, jaki stawia sobie Dasza: awans do ligi zawodowej i przekonanie dyrektora fabryki, że warto utrzymać drużynę przy życiu).
W jednym i drugim przypadku uszyte jest to ze schematów wielokrotnie pojawiających się w kinie, więc o żadnym zaskoczeniu nie może być mowy. Finał opowieści też nikogo nie wprawi w zdumienie, aczkolwiek jego wychowawcze przesłanie – że należy twardo walczyć do ostatniego gwizdka – może wzbudzić w widzu odrobinę wzruszenia. W głównych rolach „miłosnych” producenci obsadzili trzydziestoletnią, choć absolutnie na tyle nie wygląda, Liubow Aksionową („Koma”, „Major Grzmot: Doktor Plaga”) oraz znanego z wielu komedii romantycznych Jegora Korieszkowa („Bracia Cz.”). W Pałycza wcielił się Roman Madianow („Francuz”, „Kadeci z Podolska”), w Katię, córkę Wadima – Walentina Liapina („Tajemnica ciemnego pokoju”, „Los dywersanta”), natomiast inną z piłkarek, Julię, zagrała obdarzona charakterystyczną urodą Polina Aug („Dziewczyna z kosą”, „Dziennik blokady”). Za zdjęcia odpowiadał początkujący operator Kirył Biegiszew, a w pełnej piosenek ścieżce dźwiękowej znalazło się miejsce między innymi dla zespołu Kino i jego utworu „Место для шага вперёд” (z longplaya „Звезда по имени Солнце”, 1989).



Tytuł: Nieprawdziwy futbol
Tytuł oryginalny: Нефутбол
Reżyseria: Maksim Swiesznikow
Rok produkcji: 2021
Kraj produkcji: Rosja
Czas trwania: 91 min
Gatunek: komedia, melodramat, sportowy
Zobacz w:
Ekstrakt: 60%
powrót; do indeksunastwpna strona

67
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.