Jeśli za stworzenie komiksu biorą się dwaj tak wytrawni artyści, jak Alexandro Jodorowsky oraz Milo Manara – powinno, bez dwóch zdań, powstać arcydzieło. Ale to tylko teoria, która z praktyką wcale nie musi mieć wiele wspólnego. Trzeci tom „Borgii” – opowieści o występnym papieżu Aleksandrze VI – zawodzi prawie pod każdym względem.  |  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Kiedy przed pięcioma laty światło dzienne ujrzał pierwszy tom nowego cyklu komiksowego „Borgia”, z góry mógł liczyć na ogromne zainteresowanie czytelników. Z dwóch powodów. Po pierwsze: Album podejmował bardzo drażliwe kwestie religijne, ponieważ jego głównym bohaterem był Aleksander VI, czyli dawny kataloński kardynał Rodrigo Borgia, przez wielu historyków Kościoła katolickiego uznawany za najbardziej występnego papieża w dziejach tej instytucji. Po drugie: Autorami komiksu byli zaprawieni w bojach artyści – chilijski scenarzysta Alexandro Jodorowsky (uniwersum „Incala”, „Bouncer”, „Biały lama”, „Księżycowa Gęba”) oraz skandalizujący włoski rysownik, twórca wielu przesyconych erotyzmem historii Milo Manara („Zapach niewidzialnego”, „ Klik”, „ Indiańskie lato”, „ El Gaucho”). Opowieść o kardynale Borgii, który władał Rzymem – i tym samym całym Kościołem – na przełomie XV i XVI wieku wydawała się wręcz stworzona dla nich. O ile jednak dwa pierwsze tomy serii – „ Krew dla papieża” (2004) oraz „ Władza i grzech” (2006) – trzymały jeszcze jako tako poziom (świetne rysunki i całkiem przyzwoity scenariusz), o tyle trzecia odsłona dramatu zatytułowana „Płomienie stosu” to już zdecydowany zjazd w dół. Akcja trzeciego tomu rozpoczyna się w wielkanocną niedzielę 1494 roku. I to od razu od potężnego uderzenia prosto między oczy. Z okazji najważniejszego katolickiego święta papież organizuje bowiem w swoim rzymskim pałacu wspaniałą ucztę. Szybko zamienia się ona w niepohamowaną seksualno-alkoholową orgię, podczas której – uznajmy, że przypadkowo – dochodzi do fizycznego zbliżenia między Aleksandrem VI a jego słynącą z urody i rozwiązłości córeczką Lukrecją. Po miłosnych igraszkach niecodziennej parze nie towarzyszą jednak wyrzuty sumienia wywołane popełnionym grzechem, ale smutek wynikający z tego, że przecież tatuś obiecał już śliczną Lukrecję swojemu synowi, a jej starszemu bratu Cezarowi. A przecież nie godzi się, aby papież – największy autorytet moralny świata – przyprawiał rogi ukochanemu synkowi i to na dodatek baraszkując z córką. Trzeba więc wymyślić jakieś wyjście z tej okropnej sytuacji. Znajduje je Lukrecja, wpadając na pomysł, że przecież u boku ojca mogłaby ją zastąpić śliczna i niewinna – choć tylko do czasu – Julia Fernese, notabene krewna Borgiów. Problem polega jednak na tym, że przed laty kardynał Rodrigo nieopatrznie zdecydował o zamknięciu dziewczęcia za grubymi murami klasztoru św. Sykstusa. Teraz, kierowany chuciami, będzie ją musiał stamtąd jak najszybciej wydostać. Drugim wątkiem obecnym w „Płomieniach stosu” jest konflikt dojrzewający pomiędzy Aleksandrem VI a jego największym wrogiem kardynałem Julienem Della Rovere, który – chcąc pozbyć się z tronu Stolicy Piotrowej antychrysta (jak określa Borgię) – dogaduje się za jego plecami z wiarołomnym królem Francji Karolem VIII Walezjuszem. I choć papież szybko podejmie stosowne działania, francuski władca mimo wszystko wyprawi się do Italii, rozpoczynając tym samym trwający kilka dekad okres tak zwanych wojen włoskich. W epizodach przewijają się, podobnie zresztą jak w poprzednich tomach, także słynni myśliciele tamtej epoki: Niccolò Machiavelli, autor do dziś chętnie czytanego przez polityków „Księcia”, oraz florencki kaznodzieja i fanatyk religijny Girolamo Savonarola. Niebawem losy ich wszystkich splotą się w niezwykle ważnych dla Europy i dramatycznych wydarzeniach. Ale o tym opowie dopiero zaplanowany na przyszły rok czwarty – i ostatni – tom serii. Od strony fabularnej „Płomienie stosu” to najsłabsza z dotychczas wydanych części cyklu. Niewiele się w niej dzieje ciekawego. Co tu dużo mówić – wieje nudą! I nic tego wrażenia nie jest w stanie zatrzeć. Rozbudowany do granic przyzwoitości i cierpliwości czytelnika motyw z piękną Julią posłużył zaś chyba tylko po to, aby Manara miał kolejny pretekst do rysowania pięknych kobiet w nader lubieżnych pozach. Trzeba jednak przyznać, że wyszło mu to znakomicie. Portretami prześlicznych nagich pań można sycić zresztą wzrok praktycznie na każdej stronie. Różnorodność pod tym względem pojawia się tutaj ogromna. Oglądamy nie tylko Lukrecję i Julię, ale także całe zastępy wyuzdanych metres obecnych na papieskiej uczcie oraz dziwek wynajętych przez Aleksandra VI, by zabawiały goszczących w Rzymie przejazdem żołnierzy francuskich. Problem pojawia się natomiast w momencie, gdy przestaniemy zwracać uwagę na gołe tyłki i cycki. Nawet one się w końcu opatrzą. Co wtedy pozostanie w naszej pamięci? Dziura. Wielka czarna dziura. I może jeszcze tylko skruszony Sandro Botticelli, który pod wpływem Savonaroli pali na stosie jeden ze swoich frywolniejszych obrazów. Trzeci tom „Borgii” to rzecz absolutnie dla koneserów – nie tyle jednak ciekawych historii, ile nagich ciał.
Tytuł: Płomienie stosu Tytuł oryginalny: Borgia: Les flammes du bûcher Data wydania: grudzień 2008 Gatunek: erotyka Ekstrakt: 40% |