powrót; do indeksunastwpna strona

nr 1 (CCXXIII)
styczeń-luty 2023

Z filmu wyjęte: Chcesz mieć jeszcze jeden pokój? To kilof w dłoń!
Po co robić sobie hobbicie norki za grube pieniądze, skoro można wejść w posiadanie naturalnego domu-wzgórka?
Dzisiaj proponuję urocze połączenie antycznego mieszkadła w rodzaju skalnej groty z klasycznym podmiejskim domem, który – no dobrze – lepsze czasy widział mniej więcej sto lat temu. Całość jednak sprawia niesamowite wrażenie i gdyby to nie była Kapadocja, czarna jak smoła zawiść rodziłaby się w chciwych serduszkach osób marzących o oryginalnej willi. No ale że to Kapadocja, to pewnie sąsiedzi też mają takie hybrydowe wille i ta ze zdjęcia nie tyle budzi żrącą zazdrość, co raczej obniża wartość sąsiednich posesji, bowiem ewidentnie jest zaniedbana i gdyby nie trzymające całość w kupie skalne ściany, być może stanowiłaby już porośniętą mchem ruinę.
Powyższy dom można sobie obejrzeć w pewnym filmie tureckim (zaskoczenie miesiąca, prawda?). Chodzi o nakręcony w 2014 roku „Zimowy sen”, jedną z produkcji Nuri Bilge Ceylana, reżysera m.in. utytułowanego „Uzaka” (Złota Palma dla obu głównych aktorów) i świetnego „Pewnego razu w Anatolii”. Opowieść toczy się wokół emerytowanego aktora, który odziedziczył po ojcu hotel wraz z szeregiem okolicznych domów. Przygotowuje się do pisania historii tureckiego teatru, dostarczając jednocześnie ogólne felietony do lokalnej gazetki. Razem z nim mieszka jego zgorzkniała siostra (rozwiodła się z mężem-pijakiem, ale się zastanawia, czy do niego nie wrócić, bo może będzie wtedy mniej pił) i gorzkniejąca młoda żona (z nudów angażuje się w organizowanie zbiórki funduszy na remonty małych, biednych szkół). Żeby nie było przesadnie nudno, rosną wzajemne animozje (siostra zmienia zdanie i zaczyna mocno krytykować felietony, żona ma żal o wtrącanie się w pracę jej komitetu), a i dochodzą kłopoty z rodziną najemców, mieszkających we wspomnianym jaskiniowym domu i nieradzących sobie z opłacaniem czynszu, co kończy się rozmaitymi zajęciami sprzętu AGD i rosnącą frustracją u latorośli, która w końcu sięga po kamień i wybija szybę w aucie aktora. Co z kolei prowadzi do dziwnych prób pojednania, podejmowanych przez najemcę, czyli imama o prezencji i aromatach dalekich od tych prezentowanych przez fiołki. Komplikuje się też sprawa komitetu, w którym działa żona głównego bohatera.
Film jest zrobiony w sposób naturalny, do tego ma cudowne plenery (Kapadocja się kłania), ale ma kilka mankamentów. Przede wszystkim jest zdecydowanie za długi, trwa bowiem BITE TRZY GODZINY. I może nie było w tym nic zdrożnego, gdyby nie to, że wiele dialogów jest wyczuwalnie jałowych i pretekstowych, a i zdarzają się sceny z czyimś spacerem, zapatrzeniem w dal czy regularną krzątaniną. Dlaczego więc nie chwycono podczas montażu za nożyce – nie wiadomo. Drugi problem to tendencja do popadania w trochę bezsensowne dywagacje w rodzaju: gdyby nie bronić się przed złoczyńcami, może by zaczęli mieć wyrzuty sumienia. I – jak rozumiem – wrócili na cnotliwą drogę. Mam wrażenie, że już nawet dzieci w przedszkolu nie wierzą w takie banialuki…
Film generalnie więc polecam, bo jest na czym zawiesić oko, ale ostrzegam, że będzie to długa uczta, w której kilka razy mogą zaboleć zęby.
powrót; do indeksunastwpna strona

126
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.