Bywają filmy, w których absurdalność zdawałoby się prostej sceny potrafi mocno zaskoczyć. Tak jak w przypadku widocznym na załączonym kadrze. Jako dzisiejszy kadr proponuję obrazek z pozoru niewinny. Ot, osoba w białym stroju robi coś z dłonią innej osoby, leżącej pod białym giezłem. Na pierwszy rzut oka – pobiera odciski palców. Na drugi – w sumie też, bo nie za bardzo widać, co się dzieje z palcami osoby leżącej, a nic innego rozsądnego nie przychodzi do głowy podczas wpatrywania się w obrazek. Rzeczywistość – filmowa, znaczy się – jest jednak tak skończenie głupia, że wyjaśnię, co tu się dzieje, po prezentacji źródła tegoż kadru. Otóż zdjęcie pochodzi z indonezyjskiej komedii grozy „Setan Budeg”, czyli „Głuchoniemy duch”. Film powstał w roku 2009, czyli w okresie, gdy lokalny przemysł filmowy odkrył na nowo kino grozy i zaczął wręcz pęczkami wypuszczać horrory – przeważnie mierniej lub bardzo miernej jakości. Większość z nich to były afabularne głupawki – intryga miała prosty szkielet, wypełniony mnóstwem nieistotnych dialogów i wyskakującym zza każdego winkla duchem, skaczącym bądź – rzadziej – lewitującym. Tu się pojawi za ramieniem, tam śmignie przez drzwi czy za oknem, a jeszcze kiedy indziej będzie po prostu leżał w łóżku obok bohatera lub pochylał się nad nim przy stole. „Setan Budeg” nie odbiega od tego schematu, choć jego fabuła jest minimalnie gęstsza i zborna. Bohaterami opowieści jest trójka zbieraczy zwłok z Dżakarty. Pewnej nocy znika im z wozu ciało młodej głuchoniemej dziewczyny rozjechanej przez pociąg. Podczas gdy oni próbują odszukać zwłoki, wkurzony duch po kolei likwiduje tych, co poniekąd przyczynili się do śmierci dziewczyny. Likwiduje więc motocyklistę, który nie chciał jej pomóc w czasie ucieczki przed napastnikiem, parkę, która też odmówiła pomocy (myśleli, że chodziło jej o pieniądze), a w końcu zabiera się za dręczenie przyjaciółki, która wpakowała się mężowi zmarłej pod prysznic, próbując popchnąć ją do samobójstwa. Ponieważ tak zborna fabuła zdała się scenarzyście zbyt płaską i nieciekawą, do rozgrywki dorzucił też inne duchy, w tym trójkę zielonych, jakby goblinich dzieci, a całość okrasił wzajemnym straszeniem się bohaterów, uwielbiających przed kolegami udawać w prosektorium trupy, a także romansem szefa, który przez swoje krótkowidztwo obmacuje niekiedy zamiast atrakcyjnej pielęgniarki – podobnie odzianego ducha. Film miewa niezłe momenty, ładnie też dawkuje informacje, dzięki którym można w końcu odtworzyć sobie zdarzenia prowadzące do śmierci dziewczyny, ale przeładowanie zbędnymi scenami, przaśnymi straszakami i miernym humorem, a także ogólnie niska jakość wykonania, powodują, że nie jest to seans marzeń nawet zatwardziałego miłośnika egzotycznego kina grozy. Co zaś przedstawia utrwalona na zdjęciu scena? Otóż jeden z trójki bohaterów zaparzył sobie – naturalnie w prosektorium – kawę w kubku. Gdy jednak dosypał cukru, stwierdził, że gdzieś zapodziała się łyżeczka. Próba zamieszania płynu palcem skończyła się kiepsko ze względu na wrzątek, no ale przecież w sąsiedniej salce jest tyle trupów, i tyle palców. Tak jest! Pierwsze, co bohaterowi przyszło na myśl, to zamieszać kawę nie jakimś patykiem, długopisem czy choćby skalpelem – a palcem trupa. Pychota, prawda? Naturalnie – co było raczej do przewidzenia – trup okazał się kolegą śpiącym pod całunem. I tej właśnie klasy humor lata w tym indonezyjskim kuriozum… |