powrót; do indeksunastwpna strona

nr 3 (CCXXXV)
kwiecień 2024

Klasyka kina radzieckiego: Zabić człowieka – cóż łatwiejszego?
‹Kodeks milczenia 2: Ślad czarnej ryby›
W drugiej części „Śladu czarnej ryby” Zinowija Rojzmana, czyli kontynuacji „Kodeksu milczenia”, podpułkownik Tura Samatow ma już na „stanie” dwa trupy: rybaka Sajfullina i inspektora Puchowa. Obaj, jak się okazuje, zostali zastrzeleni. Wszystko wskazuje na to, że winni ich śmierci są kłusownicy, których kryją nie tylko miejscowi notable, ale także ci, którzy mają sporo do powiedzenia we władzach republiki.
ZawartoB;k ekstraktu: 70%
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Przyglądając się milicyjnej karierze podpułkownika Tury Samatowa (w tej roli Murad Radżabow) – głównego bohatera dwóch serii „Kodeksu milczenia” – można odnieść wrażenie, że ma on nadzwyczajny dar pakowania się w kłopoty. Nie dlatego jednak, że jest krnąbrnym nieudacznikiem. Wręcz przeciwnie! Często bywa jednym z nielicznych uczciwych, otoczonym przez skorumpowanych „gliniarzy”, polityków i przedsiębiorców. To sprawiło, że w „Po ciemnej stronie księżyca” (1989), rozgrywającym się w uzbeckim Dżyzaku, wystąpił przeciwko swoim przełożonym, co w ostatecznym rozrachunku jego najbliższych (żonę i syna) kosztowało życie, a samego Turę – sześć lat spędzonych za kratkami w moskiewskich Butyrkach. Wyszedłszy na wolność w wyniku pieriestrojki, Samatow zostaje przywrócony do służby i wysłany do Kazachstanu, do miasteczka nad Morzem Kaspijskim. Szybko okazuje się, że jako naczelnik milicji wodnej ręce będzie miał pełne roboty.
A raczej: może mieć ręce pełne roboty. Wszystko bowiem zależy od tego, czy stanie się częścią układu czy też zacznie z nim walczyć. Tajemnicą poliszynela jest to, że miejscowi rybacy trudnią się kłusownictwem, łapiąc nielegalnie jesiotry i pozyskując w ten sposób czarny kawior. Za całym procederem stoi trzęsący okolicą Sadyk Bałargimow (Kazach Doschan Żołżaksynow), którego osłania służący w milicji syn Mirisz (Gruzin Lewan Mschiladze) i jego kompani. Ma w swojej kieszeni najważniejszych przedstawicieli władzy. Dlatego może pozwolić sobie na wszystko. Nawet na zamordowanie człowieka, który sprzeciwia się jego woli bądź zagraża jego interesom. I nie ma znaczenia, czy jest bliższym czy dalszym znajomym, a nawet krewnym. Zastrzelony przez Sadyka na brzegu morza w pierwszym odcinku rybak Sajfullin był… mężem jego siostry.
Zamordowani zostają również dwaj miejscowi inspektorzy do spraw rybołówstwa, którzy tropili kłusowników: Satar Abbasow ginie w pożarze, o wywołanie którego zostaje niesłusznie oskarżony i skazany za to na śmierć Umar Kulijew (Karim Mirchadijew), natomiast Siergieja Puchowa (Aleksandr Arżyłowski) Bałargimow zabija, gdy ten robi z ukrycia zdjęcia kłusownikom. Zwłaszcza jego śmierć dotyka Samatowa. Tura miał bowiem przez cały czas wrażenie, że od momentu gdy pojawił się w miasteczku, inspektor chciał z nim porozmawiać, ale w taki sposób, by nie dowiedzieli się o tym inni funkcjonariusze. A to oznaczałoby, że również wśród milicjantów, być może także tych z milicji wodnej, są „czarne owce” współpracujące z bandytami. Teraz jest już za późno na rozmowę z Puchowem, ale ktoś w końcu musi przerwać zasłonę milczenia. Zwłaszcza że, jak twierdzi zaprzyjaźniona z Turą patolożka Anna Muradowa (Jelena Borzowa), było co najmniej dwudziestu świadków śmierci inspektora.
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Tymczasem bandyci próbują Samatowowi „podrzucić” winnego śmierci Sajfullina. Ma nim być rybak o pseudonimie „Mazut” (w tej roli Rustam Sagdułłajew, znany między innymi z easternu „Bez strachu” i dramatu wojennego „Tylko «starcy» idą w bój”), który na dodatek gdzieś zniknął, co zdecydowanie nie świadczy na jego korzyść. Turze udaje się jednak dowiedzieć – odsiadka w Butyrkach ma, jak się okazuje, także swoje dobre strony, ponieważ niektórzy wyrokowcy są teraz bardziej skłonni do współpracy z milicjantem po przejściach – że ukrywa się na jednej z wysepek. I to jest prawda: milicja aresztuje „Mazuta”, ale po przesłuchaniu Samatow decyduje się wypuścić go na wolność. Wierzy przy tym w zapewnienia starego Kerima (Nurbej Kamkija), mieszkańca wysepki, u którego skrył się rybak, że nie byłby on w stanie zabić człowieka. Ukraść coś, zabawić się w przemytnika czy nawet kłusownika – zdarzało mu się, ale na pewno nie był mordercą.
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Kto więc dopuścił się tych wszystkich zbrodni? Kto eliminuje ludzi zagrażających interesom kłusowników? Kto chroni bandytów? Wreszcie: komu może zaufać Samatow, skoro nawet, jak się zdaje, deputowany Szałajew (Oleg Korczikow) jest po ich stronie? Na kogo może liczyć ze swoich ludzi? Kto go nie zdradzi w chwili próby? Może sekretarka Gezel (Gulnara Dusmatowa), może podległy mu bezpośrednio kapitan Hadżinur Oriezow (Kazach Żan Bajżanbajew – patrz: „Rekieter 1-2”)… Doświadczenie podpowiada Turze, że jeśli ma się kogoś obawiać, to raczej przełożonych. Ale jest jeszcze przecież w miasteczku, obok wodnej, milicja lądowa. To właśnie w niej służy Mirisz, o którego relacjach rodzinnych z Sadykiem podpułkownik nie ma jednak, jak na razie, pojęcia. Prowadzenie dochodzenia w takiej sytuacji to jak poruszanie się po polu minowym. Nie wiadomo, komu zaufać. A każdy błąd może kosztować życie.
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Reżyser Zinowij Rojzman w drugim odcinku „Śladu czarnej ryby” skupia się nie tylko na wątku sensacyjno-kryminalnym. Rozwija także ten romansowy, związany z sympatią rodzącą się pomiędzy Turą a Anną. Jakież więc jest zdziwienie Samatowa, kiedy dowiaduje się od kochanki, że formalnie wciąż jest ona żoną… generała Nikołaja Amirowa (Aleksandr Gołoborodko), zastępcy ministra spraw wewnętrznych republiki, a więc wysoko postawionego kagiebisty. Trzeba przyznać, że scenarzyści filmu, znani autorzy radzieckich „powieści milicyjnych” Gieorgij Wajner i Leonid Słowin, wiedzieli, jak uprzykrzyć życie swojemu bohaterowi.



Tytuł: Kodeks milczenia 2: Ślad czarnej ryby
Tytuł oryginalny: Кодекс молчания 2: След чёрной рыбы
Reżyseria: Zinowij Rojzman
Zdjęcia: Leonid Trawicki
Rok produkcji: 1993
Kraj produkcji: Rosja, Uzbekistan
Liczba odcinków: 5
Czas trwania odcinka: 63-77 min
Gatunek: kryminał, sensacja
Zobacz w:
Ekstrakt: 70%
powrót; do indeksunastwpna strona

32
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.