powrót; do indeksunastwpna strona

nr 3 (CCXXXV)
kwiecień 2024

Klasyka kina radzieckiego: Trup ściele się gęsto
‹Kodeks milczenia 2: Ślad czarnej ryby›
Po czym można rozpoznać, że podpułkownik Tura Samatow i major Walentin Siłow zbliżają się coraz bardziej do odkrycia prawdy na temat tego, kto stoi w rzeczywistości za kłusownictwem i nielegalnym handlem czarnym kawiorem? Po tym, że bandyci zaczynają czyhać na ich życie. W czwartym odcinku „Śladu czarnej ryby” Zinowija Rojzmana ktoś próbuje przejechać Samatowa i odstrzelić Siłowa.
ZawartoB;k ekstraktu: 70%
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Po kilku tygodniach śledztwa w sprawie wciąż jeszcze niewyjaśnionych śmierci rybaka Sajfullina i isnpektora nadzoru rybnego Siergieja Puchowa podpułkownik milicji Tura Samatow (Murad Radżabow) zaczyna powoli rozumieć, jak potężna otacza go sieć intryg i biznesowych powiązań. W proceder kłusownictwa zaplątani są bowiem nie tylko zwykli rybacy i pracownicy (w tym nawet ci na kierowniczych stanowiskach) przedsiębiorstw zajmujących się produkcją czarnego kawioru, ale również kryjący ich milicjanci i politycy różnych szczebli. Tura nie wie, komu może zaufać, a kto – nawet spośród jego najbliższych współpracowników – jest opłacany przez bandytów i donosi im. Dlatego na pomoc sprowadza z uzbeckiego Dżyzaku majora Walentina Siłowa (Aleksandr Fatiuszyn), który pomógł mu przed laty rozbić mafię w jego rodzinnej miejscowości.
Na szczęście nawet w skorumpowanym do cna kazachskim miasteczku nad Morzem Kaspijskim trafiają się ludzie uczciwi, którzy chcą podzielić się swoją wiedzą z Samatowem; inni, jak na przykład szef miejscowego kombinatu Wahidow (Bachtijor Ichtijarow), robią to pod naciskiem. W każdym razie Turze i Walentinowi udaje się wreszcie złapać właściwy trop i ustalić, że samochód, którego kierowcę podpułkownik ścigał w okolicach morskiego wybrzeża poprzedniej nocy, należy do Sadyka Bałargimowa (Doschan Żołżaksynow). Nalot na jego dom nic jednak nie daje. Sadyk, którego syn Mirisz (Lewan Mschiladze) jest funkcjonariuszem, ma dostęp do milicyjnych częstotliwości i przez cały czas pozostaje na nasłuchu. Dowiaduje się więc odpowiednio wcześniej, że za chwilę będzie miał nieproszonych gości. Ucieka więc i z budki telefonicznej nieopodal portu dzwoni do kogoś z prośbą o pomoc.
Kiedy milicja robisz kipisz w domu Sadyka, na jaw wychodzi wiele spraw, z których Samatow do tej pory nie zdawał sobie sprawy albo które świadomie były przed nim ukrywane. Chociażby ta, że Bałargimow i Mirisz to ojciec i syn. Że oskarżony o podpalenie zabudowań przedsiębiorstwa rybnego i tym samym przyczynienie się do śmierci inspektora Abbasowa Umar Kulijew (Karim Mirchadijew) to syn Dżafara, starszego brata Sadyka. W czasie przeszukania znaleziona zostaje pokaźna gotówka, złoto, wiele cennych przedmiotów – oczywistym jest, że gospodarz nie mógł wejść w ich posiadanie bądź zarobić na nie uczciwą pracą. Tylko gdzie go teraz szukać? Siłow i Samatow nie mają wątpliwości, że prawdopodobnie z pomocą syna będzie próbował uciec promem do innej republiki Związku Radzieckiego, a może nawet do innego kraju. Walentin z przydzielonymi mu ludźmi wsiada więc na pokład jednostki, by sprawdzić, czy bandzior nie ukrył się tam.
Milicjantom tym razem sprzyja szczęście. Gdy przemycony w bagażniku Bałargimow opuszcza swoją kryjówkę, zostaje złapany. Ma przy sobie torbę z zabraną z domu gotówką (można się domyślać, że to na „zagospodarowanie” w nowym miejscu osiedlenia). Po dotarciu do portu na Walentina i Sadyka ma czekać milicyjny kuter, który zabierze ich ze sobą i dostarczy z powrotem do miasteczka. Szef kłusowników ma świadomość, że czeka go wieloletnia odsiadka, kiedy jednak dociera do niego – za pośrednictwem majora – wieść, że Wahidow popełnił w celi samobójstwo, wieszając się, wpada w przerażenie. Jest przekonany, że na złamanym przez Samatowa kierowniku kombinatu wykonano wyrok śmierci i że on będzie najprawdopodobniej następny. W ten sposób zatarte zostaną bowiem ślady bandyckiej działalności; umocowanym politycznie bądź w szeregach KGB „sponsorom” nielegalnego interesu nic wtedy nie będzie można udowodnić. Nawet jeśli milicja pozna prawdę.
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
I rzeczywiście: gdy Siłow i Bałargimow wychodzą na brzeg, zostają ostrzelani z samochodu karabinem maszynowym. Zabójca nie liczy się z nikim ani z niczym; nie ma dla niego znaczenia, że mogą zostać ranni bądź zginąć przypadkowi ludzie. Sadyk ma zamilknąć raz na zawsze! Jak widać, szefowie szajki gotowi są na wszystko. W tym samym czasie organizują również zamach na życie Tury Samatowa. Kto za tym stoi? Można się jedynie domyślać, że człowiek bądź ludzie, którzy mają potężną moc sprawczą i wiele do stracenia. Dlatego gotowi są pozbawić życia nie tylko zagrażających im szeregowych bandytów (choć akurat Bałargimow do takich się nie zaliczał), ale także jeszcze nie tak dawno uchodzących za nietykalnych funkcjonariuszy milicji.
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Autorzy scenariusza, czyli wybitni specjaliści od „powieści milicyjnych” Gieorgij Wajner i Leonid Słowin, już w serii pierwszej „Kodeksu milczenia” (to jest w „Po ciemnej stronie księżyca”) nie owijali niczego w bawełnę. Mimo że tamten film powstawał jeszcze w czasach Związku Radzieckiego, a jego akcja rozgrywała się w 1980 roku. „Ślad czarnej ryby” nakręcono w 1993 roku, a więc w momencie, kiedy autorzy – w tym także reżyser Zinowij Rojzman – nie musieli już liczyć się z cenzurą. Mogli więc wszystko pokazać dosadniej i bardziej naturalistycznie. Jak się jednak okazuje, pod tym względem część druga wcale nie bije pierwszej na głowę, co oznacza jedynie, że opowiadając o dżyzackich perypetiach Samatowa i Siłowa, autorzy wykazali się niemałą odwagą. Na pewno pomógł im w tym również fakt, że film kręcono w prowincjonalnym z punktu widzenia Moskwy Uzbekistanie i to w czasach, kiedy Kraj Rad znajdował się w stanie postępującego rozkładu.



Tytuł: Kodeks milczenia 2: Ślad czarnej ryby
Tytuł oryginalny: Кодекс молчания 2: След чёрной рыбы
Reżyseria: Zinowij Rojzman
Zdjęcia: Leonid Trawicki
Rok produkcji: 1993
Kraj produkcji: Rosja, Uzbekistan
Liczba odcinków: 5
Czas trwania odcinka: 63-77 min
Gatunek: kryminał, sensacja
Zobacz w:
Ekstrakt: 70%
powrót; do indeksunastwpna strona

39
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.