powrót; do indeksunastwpna strona

nr 3 (CCXXXV)
kwiecień 2024

Z filmu wyjęte: Wilkołaki wciąż modne
Nikt chyba nie wie, ile tak naprawdę kręci się dziś rocznie filmów z wilkołakami. Jedno jest jednak pewne – za oglądanie większości z nich twórcy powinni wypłacać widzom rekompensatę za ciężkie warunki konsumpcji.
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Brak ilustracji w tej wersji pisma
Tu nie ma się co rozpisywać – kadr doskonale świadczy sam za siebie. Aktorowi – nawet nie podmalowanemu na twarzy tak, żeby nie świecił w kamerę bielą skóry – naciśnięto na głowę karnawałową, futerkową maskę pseudowilczą i voilà! Wilkołak jak malowanie. I wiecie, to jest ten najdroższy element w filmie. Naprawdę. Reszta jest jeszcze tańsza.
Wiem, trudno to sobie wyobrazić, ale udowodnię to w następnych dwóch odcinkach, pokazujących, jak nakręcić film (bardzo zły) nie mając nawet na gumę do żucia.
Powyższy kadr pochodzi z nakręconego w 2019 roku filmu „Bride of the Werewolf”, czyli „Narzeczona wilkołaka”. Produkcja wyszła spod ręki Marka Polonii, reżysera od lat kręcącego filmy, których realizacja kosztuje tyle, co koszyk zakupów w Walmarcie. W niniejszym cyklu zbuki Polonii gościły zresztą już kilka razy. Były to klucz do wszystkich drzwi w mieście z „Amityville Playhouse”, piankowy rekin i komputerowa pochodnia z „Sharkenstein"a, „martwa kobieta” z rysowaną w Paincie „krwią” na twarzy z „Jurassic Shark 2: Aquapocalypse”, a w końcu tani pokój biurowy robiący za kabinę statku kosmicznego z „Dune World”. Co więcej – jestem przekonany, że kadry z wiekopomnych dzieł tego reżysera jeszcze nie raz zagoszczą na łamach „Esensji"…
Zaś co do fabuły – tradycyjnie u Polonii jest bez sensu. Dwie młode kobiety jadą w plener szukać legend o wilkołakach i wampirach. Ponieważ błądzą, dopytują się o drogę w podejrzanej knajpie i wkrótce zostają napadnięte na drodze (jeden facet położył się w poprzek jezdni) w celach seksualnych. Z opresji ratuje je tajemniczy kusznik, który bodaj ubija jednego z napastników. Wznawiają podróż, ale wkrótce psuje im się auto i muszą zatrzymać się w mijanym wcześniej domu, zamieszkanym przez oszpeconą na twarzy kobietę i łagodnego, grubszego faceta, w którym z miejsca zakochuje się jedna z bohaterek. Facet jest jednak wilkołakiem, choć też jest i owym kusznikiem, który przyszedł im z pomocą, więc sytuacja jest trochę niejasna, a komplikuje się w nocy, naturalnie księżycowej, kiedy na dom napadają ci sami napastnicy, co próbowali dobrać się do walorów niewieścich, tyle że tym razem bohaterki są dopiero na trzeciej pozycji menu. Pierwsze dwie to ubicie monstrum (czyli grubszego faceta) oraz kobiety z oszpeconą twarzą, zresztą wcześniej wygnanej z ich wioski. A to dopiero zawiązanie fabuły…
Kilka detali więcej – za tydzień.
powrót; do indeksunastwpna strona

58
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.