Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 20 kwietnia 2024

Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.

Redakcja

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Jubileusz: Here’s… Esensja!

« 1 2 3 4 5 … 9 »

Jubileusz: Here’s… Esensja!

Miłosz Cybowski

Dane eksperymentu

Imię: Miłosz
Nazwisko: Cybowski
Przydomek: Piotr „Pielgrzym” Wysocki
Rasa: człowiek
Płeć: mężczyzna
Oczy: niebieskie
Włosy: zmierzwione
Wzrost: 179 cm
Waga: 56 kg
Wygląd: nie do opisania
Znak szczególny: binokle
Miejsce urodzenia: Galicja (wbrew pozorom nie Kraków)
Ranga: redaktor działu RPG
Sprzymierzeńcy: zakonspirowani
Majątek: skromny
Zaburzenia psychiczne: nie zaobserwowano
Zalety: płodność, pomysłowość, poczucie humoru
Wady: arogancja, czasem także ignorancja, poczucie humoru
Najgorszy koszmar: utrata kolekcji książek i podręczników
Przydatność: do zbadania

Co mnie właściwie kręci w tej (pop)kulturze? Jakie dzieła, zjawiska, trendy?

Kręcą mnie szczególnie długonogie i niebieskookie elementy popkultury. Poza tym od ponad siedmiu lat zjawisko znane pod nazwą RPG, które do tej pory mi się nie znudziło (te długonogie i niebieskookie elementy też, więc może jest między nimi jakieś podobieństwo?), a także wszystko bardziej lub mniej powiązane z nim. Przyznam szczerze, że ani z literaturą współczesną, ani kinem, ani też komiksem zbyt wiele wspólnego nie mam.

Jakie dzieło (film, komiks, książka, gra) podoba mi się, choć według powszechnej opinii powinienem się tego wstydzić i dlaczego mi się podoba?

„Obcięli ci włosy razem z jajami”.

Powinienem się wstydzić swoich gustów filmowych, bowiem za najlepszą polską komedię wcale nie uważam „Seksmisji”, ale „Vabank”. Dlaczego? Po pierwsze: lubię dwudziestolecie międzywojenne, a jego klimat w tym filmie jest doskonale oddany. Po drugie: niezapomniana muzyka jazzowa, którą uważam za jeden z najlepszych słyszanych przeze mnie motywów filmowych (ale słyszałem ich niewiele). Po trzecie, czwarte i dziesiąte: całokształt do mnie przemawia bardziej od innych. Bo „Vabank” najlepszym filmem jest.

Jakie dzieło (film, komiks, książka, gra) według powszechnej opinii będące arcydziełem, uważam za kichę i dlaczego?

„My precioussss…”

Tutaj też będę przewrotny i powiem „Władca Pierścieni”. Już widzę te rzesze fanów i listy gończe na ulicach mojego miasta. Ale prawda jest taka, że najpierw miałem olbrzymie trudności z lekturą tego dzieła (udało mi się dopiero za piątym bodaj podejściem), a gdy skończyłem, poczułem się bardziej nim rozczarowany niż zachwycony. Kilka razy starałem się też przeczytać „Władcę” ponownie. Bezskutecznie. Niewyszukana fabuła, świat, główny zły, powolny rozwój akcji (w pierwszym tomie aż do Morii nie ma nic godnego większej uwagi) i temu podobne. Chyba nie poczułem Tolkienowskiego klimatu, ale nic na to nie poradzę.

Artur Długosz

Pozwolę sobie wykręcić od opowiadania o sobie własnymi słowami i posłużę się w tym celu paroma odpowiednio spreparowanymi cytatami z różnych lektur. Owszem, są monotonne, ale prawdziwe jak życie. A na dodatek znaleziony kiedyś gdzieś rysunek Charlesa Bukowsky’ego. Równie trafny.

„Ta książka jest dzieckiem rozpaczy i wściekłości. Czas nie chce się zatrzymać, każdy upływający dzień postarza mnie, a ja wciąż szukam tego, czego szukałem rok temu, dziesięć lat temu i dwadzieścia lat – bezskutecznie. Świat pędzi, ja zaś stoję w miejscu biegnąc za chimerami i coraz mniej wierzę, iż można je doścignąć. Nie ma bezinteresownych uczynków i uczuć, nie ma prawdy, przyjaźni i wierności, nie istenieją idee bez skazy i przysięgi bez pułapek, jest tylko zgorzknienie, które odkłada się we krwi, niczym słoje trującego drzewa."

(Waldemar Łysiak, „Wyspy bezludne”)

„To zaczyna się niepostrzeżenie, przeważnie od porażenia banałem.

Któregoś dnia – ile wtedy masz lat? kilkanaście? – zdajesz sobie sprawę, że nigdy już nie będziesz młody. Nie przeżyjesz po raz drugi ani godziny, ani minuty z tego czasu. Już zatrzasnęły się zwrotnice, wszystko zaprzepaszczone. Szansy. Jak funkcja falowa – ze wszechmożliwości kollapsujesz do jednego jedynego stanu. Takie i tylko takie dzieciństwo poniesiesz w sobie aż do wieczności. Przegrywasz z każdym dniem.

Niby wszyscy dobrze o tym wiemy – ale ty nagle pojmujesz ostatnie konsekwencje, asymilujesz tę nieuchronność do samego rdzenia swej duszy, i nogi się pod tobą uginają, kręci ci się w głowie, siadasz na ziemi, przerażony, zrozpaczony, serce bije mocno, powoli. Liczysz, raz-dwa, trzy-cztery, pięć-sześć, to są kroki śmierci, tak się skrada, tak odmierza, zegar atomowy wszechświata, metronom rozpadu połowicznego, klepsydra entropii.

Żeby się wydobyć, trzeba rzeczy małych: smaku świeżego jabłka, zapachu nocy, śmiechu twej małej siostry… Wstaniesz, w końcu wstaniesz, wszyscy wstajemy. Za tobą, na ziemi, cień-pokurcz: zwłoki dziecka.”

(Jacek Dukaj – „Extensa”)

„Jest tylko jeden problem filozoficzny prawdziwie poważny: samobójstwo. Orzec, czy życie jest, czy nie jest warte trudu, by je przeżyć, to odpowiedzieć na fundamentalne pytanie filozofii. Reszta – czy świat ma trzy wymiary, czy umysł dziewięć, czy dwanaście kategorii – przychodzi później. To są gry; wpierw trzeba odpowiedzieć. […] Można założyć w zasadzie, że postępowanie człowieka, który nie oszukuje, powinno być określane przez to, co uważa za prawdziwe. A zatem jego postępowanie powinno wynikać z wiary w absurdalność istnienia. […] Z absurdu wyprowadzam więc trzy konsekwencje, to znaczy mój bunt, moją wolność i moją pasję. Samą świadomością przekształcam w regułę życia to, co było zaproszeniem do śmierci – i odrzucam samobójstwo. Ale znam jego głuchy podźwięk, który przebiega przez życie. I jedno mogę tylko powiedzieć: jest konieczny.”

(Albert Camus – „Eseje”)

Co mnie właściwie kręci w tej (pop)kulturze? Jakie dzieła, zjawiska, trendy?

Jedna rzecz mnie kręci – dobra opowieść. Na nic nie jestem tak podatny, jak na wciągająca historię. Daleko mi do eskapizmu, nie w tym rzecz. Ja po prostu od dziecka lubiłem słuchać opowieści, potem je tworzyłem na różne sposoby, a teraz przekroczyłem już chyba pewien próg, bo mało rzeczy mi się podoba. A kultura masowa, w odróżnieniu od wysokiej i masawej ma to do siebie, że jest idealnym materiałem do snucia historii. Przełknę formalne eksperymenty pod warunkiem, że przysłużą się fabule, że wydobędą z niej emocje, które są nieodzownym elementem każdej opowieści. Medium to sprawa drugorzędna, każde rządzi się własnymi prawami, lepiej lub gorzej nadającymi się do opowiadania określonych rzeczy. Innymi słowy, jeśli nie ma w komiksie, filmie, muzyce, książce, sztuce czy grze opowieści, to rzecz nie warta jest uwagi. I wcale nie musi być to historia nowa. W końcu wiadomo, że wszystkie są wariacjami jednej i tej samej opowieści pierwotnej – opowieści o miłości.

Jakie dzielo (film, komiks, ksiazka, gra) podoba mi sie, choc wedlug powszechnej opinii powinienem sie tego wstydzic i dlaczego mi sie podoba?

Francuski film „Dobermann”. Ponoć epatuje nieuzasadnioną przemocą i promuje wykolejony sposób życia. To są dobre powody do wstydu. A ja ten film mogę oglądać na okrągło, bo to przede wszystkim świetnie skrojona i dobra opowieść. Reszta to gadżety, które tylko nadają tej historii jakiś tam klimat.

Jakie dzieło (film, komiks, książka, gra) według powszechnej opinii będące arcydziełem, uważam za kichę i dlaczego?

Nie wiem, czy to podpada pod określenie arcydzieło, ale powieściowy cykl Andrzeja Sapkowskiego o Geralcie to dla mnie kicha. Ten autor pozostanie dla mnie na zawsze mistrzem krótkiej formy – „Mniejsze zło” jest tu wzorem niedoścignionym. W dłuższych formach Sapkowski ma tendencję do mnożenia bytów, komplikowania prostych spraw, wodotrysków i innych wypełniaczy. I słabo się to czyta. Trochę podobnie było z Robertem Sheckleyem, trzymając się fantastyki.

Piotr Dobry

Rocznik 81. Dziennikarz i pasjonat kina, które jest dla niego portalem do lepszego świata. Typ cokolwiek niedzisiejszy: wierzy za poetą, że „raz tylko w życiu kochamy, raz tylko szczerze i trwale”. Od ośmiu lat związany z tą samą cudowną kobietą. Do bólu bezpośredni, co przysparza mu wielu wrogów. Bardzo impulsywny, często mówi i pisze rzeczy, których później żałuje. Potrafi napisać osiemdziesięciostronicowe opowiadanie, a potem je spalić, bo nie spodobała mu się składnia ostatniego zdania. Podobno wygląda jak brat bliźniak Mela Gibsona, ale jest jedyną osobą, która tak twierdzi.

Filmy: „Braveheart”, „Fight Club”
Książki: „Mistrz i Małgorzata”, „Nędznicy”
Komiksy: „Szninkiel”, „Thorgal”
Gry: „Heroes of Might & Magic III”, „Worms World Party”

Co mnie właściwie kręci w tej (pop)kulturze?

Nie dzielę sztuki na komercyjną i artystyczną, ambitną i rozrywkową. Nie zamykam się na żadne gatunki, trendy. Z równą przyjemnością słucham rapu, co muzyki klasycznej. Do horroru gore podchodzę z takim samym entuzjazmem, co do dramatu społecznego. Najważniejsze są emocje, a jakimi środkami twórca je ze mnie wydobędzie – dźwiękiem, słowem czy obrazem – to już nieistotne.

Jaki film podoba mi się, choć według powszechnej opinii powinienem się tego wstydzić?

„Il Silenzio dei prosciutti” Ezio Greggio. Nie ma śmieszniejszej i bardziej surrealistycznej komedii. To jedyna w historii parodia, której każdy dialog i niemal każda scena jest żartem. Monthy Python może się schować.

Jaki film według powszechnej opinii będący arcydziełem, uważam za kichę?

„Teksańska masakra piłą mechaniczną” Tobe’a Hoopera. Nie pojmuję fenomenu tego śmiertelnie nudnego, w ogóle niestrasznego gniotu. Jest dla mnie zbyt nieudolny nawet jak na niskobudżetowy horror z 1974 roku.