Młoda dziewczyna podkochuje się w aktorze nieudolnie sprzedającym garnki w tandetnych reklamach podrzędnej telewizji. Jej idol z kolei tęskni za prostytutką, którą widuje z okna na zapleczu agencji towarzyskiej. To tylko jeden z wątków filmu o ludziach, którzy pragną kochać i być kochani.

Jak dla mnie, stanowczo za mało wysiłku włozono tu w połączenie niezwiązanych ze sobą wątków. Film wywołuje wrażenie kilku sklejonych etiud i nie składa się nigdy w jedną całość. Ale za jedno wielkie brawa. Mamy tu wstrząsająco wręcz naturalne dialogi. Wielokrotnie w trakcie seansu miałem wrażenie, że kamera rejestruje po prostu autentyczną scenę z ukrycia - a okazało się, że wszystko było inscenizowane. Zdobyło mnie też genialne aktorstwo dzieci. Jeśli o sprawności reżysera świadczy m.in. to jak prowadzi swoich aktorów, to obie autorki tego filmu mogą nam w przyszłości zdrowo namieszać w polskim kinie.

Kolejny film z cyklu „polska beznadzieja”, puszczany już zresztą na Dwójce w ramach przeglądu kina niezależnego. Fabularnie nie mamy tu absolutnie nic nowego – szare bloki i nieszczęśliwi ludzie – natomiast mocno zaskakuje niebywale naturalna gra aktorska – pod tym względem „Dotknij mnie” deklasuje 99% amatorskich obrazów. Szkoda tylko, że najbardziej autentyczną, emocjonującą scenę – rodzinną kłótnię w kuchni – serwuje się nam na samym początku, a potem jest już tylko ta polska nędza i rozpacz. Jeśli nie macie jeszcze dość tego, co znacie z własnych doświadczeń, kilku codziennych obserwacji, dziesiątek podobnych filmów, tysięcy programów informacyjnych, milionów hiphopowych kawałków – możecie zobaczyć.