Co się stanie, gdy studentka uniwersytetu, wbrew woli swego ojca, postanowi wystartować w wyścigu NASCAR, a pomagać jej w tym będzie biały Volkswagen Garbus?

Trudno w tym wieku oceniać kino dla kilkulatków, skoro wiadomo, że musi się ono składać właściwie z samych schematów. Ale mimo to nie zmarłem z nudów. Po pierwsze, wiedziałem że biust Lohan zmniejszano komputerowo w niektórych scenach - zabawne, bo widać, że dziewczyna rozwija się ponad miarę co kilka chwil, po czym znowu skromnieje. Po drugie, zabawnie patrzeć jak dobrzy aktorzy zmuszają się do zagrania postaci bardzo jednowymiarowych (Dillon to sleazoid, Keaton to ojciec itd.). A poza tym laska w szybkim samochodzie zawsze działa. Skoro nie ma w kinach nic w tym stylu dla dorosłych, chodzę na filmy dla dzieci.

Przez cały film próbowałem wyśledzić choć jeden nieprzyzwoity żart, choć jedno mrugnięcie okiem do dorosłych, ale gdzie tam. „Garbi” jest do bólu poprawny, mdły i zalecany tylko do wieku, w którym pojawia się pierwsze owłosienie łonowe. Dla dorastających chłopców NASCAR, dla dziewczynek Lindsay Lohan – marketingowcy z Disneya czuwają.

Disneyowskie kino familijne - bardzo disneyowskie w starym stylu. Do tego bezbarwny dubbing. Dorośli powinni rozważyć zabranie iPoda, ale dzieciom się spodoba.

Amerykański standard nastolatkowy na przyzwoitym poziomie. Nawet polski dubbing nie zniechęca (Malajkat o nieba lepszy niż w "Shreku 2"), więc powyżej średniej. A moja pięcioletnia córka już mnie męczy o swój samochodzik.