Główną bohaterką filmu jest czarownica Samantha, która wbrew sprzeciwom swojej rodziny zakochuje się i wychodzi za mąż za zwykłego śmiertelnika, Darrina Stephensa, nieposiadającego żadnych magicznych umiejętności. Zakochana wiedźma przestaje praktykować magię i staje się zwyczajną gospodynią domową, chociaż nie zawsze udaje jej się obejść bez czarodziejskich sztuczek.

Był tu naprawdę niezły pomysł filmu w filmie, wynoszący „Czarownicę” ponad standardowy rimejkowy recykling. Był, ale się zmył, bo Nora Ephron uwierzyła, że potrafi pisać zabawne gagi pod Ferrella, producenci uwierzyli, że Ferrell może pasować do Kidman, a Kidman uwierzyła, że potrafi być zabawna. Wszyscy się tak czarowali i… rozczarowali. Siebie i widzów.

Najpoważniejszy do tej pory kandydat do tytułu Knota Roku, oraz koronny dowód, że uroda Kidman tak tumani niektórym w głowie, że nie widzą, iż ta baba nie ma za grosz komediowego talentu. Jeśli dodać do tego dramatycznie głupi i fatalnie realizowany pomysł filmu-w-filmie, irytujące postaci drugoplanowe oraz rozpaczliwego, przeszarżowanego Willa Ferrela, który w każdej scenie ma minę, jakby modlił się o zbawienny reżyserski okrzyk CUT!, który nie nadchodzi – jasne jest, że oglądanie tej beznadziejnej kupy, którą Epron uwarzyła ze skądinąd czarującego serialu, jest ponad ludzkie wytrzymanie. Nawet sir Michael Caine w małej rólce, jak zwykle pyszny i stylowy, nie ratuje filmu.

Nicole Kidman jest piękną czarownicą i słodko rusza noskiem. Tym razem jednak charakterystyczny nos z pewnością nie przyniesie jej nagrody Akademii, ale już Złota Malina jest całkiem prawdopodobna. Do tego należy dodać nieśmiesznego Willa Ferrella i szokująco bezbarwnego Steve’a Carella. Nawet przez moment nie jest zabawnie, za to żałośnie jest co chwilę. Dziwi mnie tylko udział Jasona Schwartzmana w tym szajsisku, bo koleś miał dotychczas niezły węch do oryginalnych filmów. Chyba, że potraktujemy „Czarownicę” jako najoryginalniej spieprzony film, a wtedy wilk syty i owca cała.

Najbardziej żenujące doświadczenie kinowe w zakresie komedii od czasu "Legalnej blondynki 2". Szczęka opada, gdy przypomni się, że w tym przedsięwzięciu wzięła udział Nicole Kidman, Michael Caine i - już zupełnie nie wiadomo co tu robiąca - Shirley MacLaine. To tragicznie nieśmieszne dzieło powinno być murowanym kandydatem do tegorocznych Złotych Malin. Czy jest tam kategoria najbardziej niedobranej pary głównych bohaterów?