Opowieść o Aleksie, młodym fotografie, który porzuca swoją dziewczynę Simone dla nowej miłości - pięknej Aimee.

Tagline brzmi: „To tylko film. Konstrukcja. Ale i tak boli”. Mnie bolała dupa. A konstrukcje mają to do siebie, że nawet jeśli są tak ładne i precyzyjnie wykonane jak tu, są też zupełnie martwe i pozbawione duszy. Jak tu.

Oczywiście, że to dziwaczny film. Być może pretensjonalny. Ale nie mogę odmówić mu kilku niewątpliwych zalet. Po pierwsze - śliczne zdjęcia. Po drugie - intrygujący nastrój. Po trzecie i najważniejsze wreszcie - próba powiedzenia czegoś o miłości w sposób nietypowy. Jestem zwolennikiem tezy, że o miłości najlepiej mówią dzieła kiczowate, bo sama miłość jest dość kiczowata, ale czasem warto spróbować powiedzieć o niej coś w sposób przenośny, alegoryczny. A tu swego rodzaju symboliką udało się kilka prawd zaznaczyć - różnice w odbieraniu miłości przez kobiety i mężczyzn, efekt miłości od pierwszego wejrzenia, to jak miłość całkowicie odmienia spojrzenie na świat i jak wygląda potrzeba ciągłego przeżywania pierwszego zauroczenia. Wyszukany, artystyczny film (co nie zawsze jest zaletą), ale jednak potrafi pewne emocje poruszyć.