Frannie Avery jest wykładowcą literatury, prowadzącą zajęcia z zakresu sztuki twórczego pisania. Dość nieufnie podchodząca do związków z mężczyznami, angażuje się jednak w bliższą relację z Malloy’em, detektywem z wydziału zabójstw, prowadzącym sprawę morderstwa dokonanego w jej sąsiedztwie. Z czasem związek tych dwojga nabiera ostrego, seksualnego charakteru, do czego w pewnej mierze przyczynia się przyrodnia siostra Frannie, Pauline. Jednak wnosząca powiew świeżości w życie Frannie relacja z Malloy’em przybiera nieco inny obrót w miarę jak zaczynają mnożyć się nierozwikłane przypadki tajemniczych morderstw.

Nigdy nie przepadałem za Jane Campion. „Fortepian” ma dziś łatkę klasyka, ale prędzej dzięki niezapomnianej kreacji Holly Hunter i wspaniałej muzyce Nymana, niźli reżyserii i fabule. Tyle że od premiery „Fortepianu” minęło już ładne dziesięć lat, a każdy kolejny film Campion jest gorszy od poprzedniego. Tu w dodatku wzięła się za całkiem obcy sobie gatunek. Wyszedł nudny, pretensjonalny thriller, z wydumanymi dialogami i horrendalną narracją. Punkty wyłącznie za wyjątkowo seksownie aseksualną Meg Ryan i interesujące momentami zdjęcia Diona Beebe.

Jak to u Jane Campion - jeśli kobieta da się ponieść namiętności, zawsze się przez to nacierpi. Niestety, tym razem nacierpią się też i widzowie, bo film jest wyjątkowo nieudany. Zawiniła najwyraźniej sama pani reżyser. Szkoda, bo pomysł powierzenia roli Frannie Thorstin Meg Ryan był odważny i miał szansę na sukces. Aktorka wcielająca się w główną bohaterkę miała szansę odmienić swój wizerunek i zerwać z opinią słodkiego komediowo-romantycznego kociaczka. Historia wyemancypowanej, pełnej skrywanej perwersji nauczycielki literatury, uwikłaną w dziwny romans z policjantem, badającym sprawę serii krwawych zabójstw zapowiadała się ciekawie. Intrygujące, malarskie zdjęcia Diona Beebe tworzą duszną, zmysłową atmosferę. Niestety reżyserka nie panuje ani nad narracją, ani nad aktorami, a efekt jest raczej nużący niż nastrojowy. Szkoda, bo forma thrillera dostarczała świetnego pretekstu do zrobienia filmu o damskich rozterkach, który zainteresowałby także i panów. A tak - znowu wszyscy będą marudzić, że feministki to nudziary.

Trochę bolało. Campion coraz bardziej traci kontakt ze współczesnym kinem. A biust Meg Ryan to trochę za mało, by wyjść z kina ukontentowanym - sama fabuła uwłacza inteligencji widza.

Hmmm... Jako thriller - nie ma w tym filmie nic oryginalnego. Ot, taka sobie średnio emocjonująca opowiastka o seryjnym mordercy kobiet z kilkoma mylącymi tropami w poszukiwaniu sprawcy. Ale zrozumiałem, że to nie miał być po prostu typowy thriller. Bo mamy tu Campion za kamerą, Meg Ryan w nowym image, gdzieś tam się przewija Kevin Bacon, a większość dialogów i przynajmniej kilka scen dotyczy seksu, ukazywanego dość naturalistycznie. Czemu jednak ten wątek miał służyć - czy ukazaniu zmian w kobiecym podejściu do seksu, czy tego jak warunkuje życie osób po trzydziestce, czy też czemukolwiek innemu - tego nie udało mi się ustalić.