Głównymi bohaterami filmu są dwaj trzydziestolatkowie - Jack Pitcairn, niezbyt popularny aktor i Miles Raymond, niezbyt popularny pisarz, który uczy w prywatnej szkole i niedawno rozwiódł się ze swoją żoną. Krótko przed ślubem Jacka, obaj wyruszają w podróż przez Kalifornię.

Bardzo smaczne, z nutą goryczy. "Bezdroża" są przede wszystkim świetnie napisane. Mistrzowski jest pomysł, by ludzie mówiąc o winie, mówili w rzeczywistości o sobie. Scena konwersacji na ganku między Giamattim i Madsen to kapitalny przykład, jak nie mówiąc ani słowa wprost, powiedzieć sobie wszystko. Rewelacją tego filmu jest dla mnie nie Giamatti, o którym wiadomo, że jest świetny, i nie Church, który trochę lepiej niż kiedyś gra Lowella, tylko Virginia Madsen, która wydawała mi się wcześniej jedynie niegdysiejszą gwiazdką. Tutaj nie boi się swojego wieku, kapitalnie gra spojrzeniem i tonem głosu. Zdobyło mnie też to, że film ucieka od dołu, że wyciąga z tego co pokazuje tragikomiczne nuty i że kończy się tak, jak się kończy. Podobnie jak rok temu przy "Między słowami", i tak mam wrażenie, że sporo ludzi przesadnie przed "Bezdrożami" pada na kolana. Ale to naprawdę pierwszorzędny mały film, przy którym ma się wrażenie, że chciałoby się wyściskać jego autora i wypić wspólnie kilka butelek wina.

Po półgodzinie jestem zaniepokojony – Giamatti gra neurotyka jakiego grał już 37 razy, a Haden Church gra Hadena Churcha. Po godzinie jestem bliski wyjścia z kina – debilny monolog Virginii Madsen o winie jako żywym organizmie wydaje się ciągnąć w nieskończoność. Po półtorej godziny czekam już tylko aż pojawi się Hannibal Lecter, wymorduje wszystkich i zje ich mózgi popijając chianti – za taki „winny” motyw podniósłbym ocenę nawet o 3 oczka. Po seansie jestem zdruzgotany – to ma być jeden z pięciu najlepszych filmów roku? Nie wiem, może jestem dziwny, ale wszyscy wokół zachowują się, jakby był to pierwszy na świecie film o 40-letnich nieudacznikach. A nie jest. I paralele wino-bohaterowie nic tu nie zmieniają, bo są nad wyraz prostackie – w miejsce wina można by wstawić dowolny produkt/przedmiot („ten taboret jest już mocno sterany, zużyty, myślę, że przydałoby mu się porządne heblowanie”). Żaden to Pinot, żaden Merlot, tani bełt co najwyżej. I nawet mam adekwatną nazwę: Bezdrożdża.

Wina są jak ludzie, zauważył Payne i na tym zabawnym spostrzeżeniu zbudował swoją przejmującą słodko-gorzką opowieść. Sporo było ostatnio dobrych filmów ("Godziny", "Między słowami") o tym, że w życiu ogólnie łatwo nie jest, ale "Bezdroża" wyróżniają się spośród nich tym, że oprócz postawy człowieka "myślącego za dużo" przeciwstawiają typ klasycznego luzaka i hulajduszy. Z tej konfrontacji wyszła opowieść mądra, miejscami smutna, miejscami szczerze śmieszna. Do tego aktorstwo (zaskakująca Madsen) i przemyślane zakończenie - takie filmy lubię.

Moja szanowna koleżanka w sąsiedniej notce dokonała pomyłki, od której postać grana przez Paula Giamattiego dostałaby ciężkiego ataku szału ("I'm not drinking any fucking Merlot!") - napisała, że akcja filmu dzieje się w dolinie Sonoma, a tymczasem całość rozgrywa się w Santa Barbara. To taki błąd, jakby pomylić Pinot i Zinfandel! Poza tą poprawką, nie napiszę ani słowa na temat treści filmu, bo sam ten film jest jak dobre wino - najpierw obejrzysz, a potem jeszcze bardzo długo zastanawiasz się nad różnymi drobnymi smaczkami (na przykład: dlaczego dana postać w danej sytuacji zachowała się tak, a nie inaczej). Ja na przykład jeszcze smakuję.

Kolejny znakomity film Alexandra Payne’a, w którym komedia miesza się z ważnymi spostrzeżeniami na temat życia. I znowu wspaniałe kreacje wszystkich aktorów – od dawna wierzyłam w talent Paula Giamatti, ale pozostała trójka – fenomenalny Thomas Hayden Church, znakomita Snadra Oh i wzruszająca Virginia Madsen – to kompletnie niespodziewana, cudowna niespodzianka. Treść? Co tu opowiadać, rzecz jest o miłości i odpowiedzialności, o dorastaniu w wieku lat czterdziestu, o nagłym odkrywaniu, co w życiu jest ważne - i o urokach flagowych produktów Sonoma Valley. Wychodziłam z kina wzruszona i uśmiechnięta i myślałam – życie jest jak wino: trzeba wiedzieć, jak i kiedy smakować jego bukiet, trzeba uczyć się , jak rozpoznawać drobne smaki, chwytać ulotne zapachy... zanim będzie za późno, zanim wspaniały, szlachetny vintage zamieni się w ocet.

Dla mnie to on powinien dostać Statuetkę za Najlepszy Film, ale pewnie mu Oscarek odleci. Cudny snuj o dwóch przegrańcach popijających wino i dyskutujących o wszystkim i niczym istotnym. Giamatti i Church to duet roku, a film kopie tak, jak w zeszłym sezonie "Miedzy słowami", tyle że przede wszystkim facetów. A zwłaszcza facetów po trzydziestce...

Przykład udanego kina niezależnego, ze wszystkim co w nim najlepsze. Interesująca i mądrze sklecona historia, dużo inteligentnego i ciepłego humoru (dawno w kinie nie miałem tylu powodów do szczerego, głośnego śmiechu), dobre aktorstwo, osobisty dramat w tle i mnóstwo pozytywnego przesłania. Z przyjemnością ogląda się całą główna trójkę - przekonujący Giamatti, Thomas Haden Church z rolą idealnie do siebie pasującą nieco przypomina mechanika Lowella ze "Skrzydeł", ale potrafi się też od tej postaci zdystansować. I zadziwiająco dojrzała Virginia Madsen. A dla miłośników win kalifornijskich prawdziwa gratka - film jest bowiem wycieczką z przewodnikiem po tamtejszych winnicach. Zwracam uwagę w szczególności na przepiękną opowieść o tym, czym jest wino wygłaszaną przez Mayę-Madsen. Dla niej samej warto ten film zobaczyć. Dopisek: po gruntownym przemyśleniu film odsłania swoje nowe, dużo głębsze oblicze, przez co wypada podnieść ocenę o jeszcze jeden punkcik w górę.