Opowieść o trzydziestokilkulatce, która po 13 latach spędzonych w więzieniu pragnie zemścić się na mężczyźnie, z którym współpracowała, a który zdradził ją i oskarżył o niepopełnioną zbrodnię.

Popkulturowa błyskotka, miejscami miła dla oka i nie tak nużąca jak „Old Boy”, ale ani specjalnie emocjonująca, ani mądra, ani zabawna. Rozumiem, że Park Chan-wook chciał się tym hołdem dla „Kill Billa” odwdzięczyć Tarantino za Grand Prix w Cannes, ale nie wystarczyło po prostu zabrać faceta do knajpy i postawić mu wściekłego psa?

Nie ufam kinu azjatyckiemu, nie oglądałem innych filmów tego reżysera. Ten był zaskakująco (jak dla kogoś uprzedzonego) dobry. Zachwyciło mnie to, że choć finałem jest typowa tarantinowska jatka klasy ręka-noga-mózg-na-obiektywie, tym razem zrealizowano ją z żelazną, realistyczną logiką. Bardzo dokładnie wiemy, dlaczego to wszystko się skończyło tak jak się skończyło i wydaje się to nawet być prawdopodobne. Za to reżyser ma u mnie wielki plus, za pokazanie groteskowo absurdalnej sceny, w której grupa ludzi w średnim wieku siedzi w poczekalni uzbrojona w młotki, piły i obcęgi, czekając grzecznie na swoją kolej by kogoś potorturować. I to pokazanie jej tak, że wydaje się to wszystko jednak prawdopodobne i realistyczne, a przez to ciekawsze od wymyślonych koncepcji Tarantino. Żeby to jeszcze miało równie dobre tempo narracji...

Szkoda, ze trylogia Chan-Wook Parka o zemście trafia do nas nie po kolei - ciekawie jest obserwować, jak koncept zemsty jako obosiecznego miecza pojawia się - kompletny i przejmująco zaprezentowany - w skromnej części pierwszej, by w kolejnych obrosnąć iście rokokowa formą, niewiele dodającą co prawda w warstwie treści, ale zachwycającą oko. Co prawda w porównaniu z takim Kill Bill Pani Zemsta to zaiste przypowieść filozoficzna - ale jej ironiczny humor może sprawić, że mylnie zostanie zakwalifikowana jako kino spod znaku Tarantino. Tymczasem to raczej gorzka, współczesna anty-bajka, ubrana w pełną przepychu formę, wystudiowaną w najdrobniejszym szczególe. Sporo dobrych momentów, ale jedna scena absolutnie genialna - narada rodzin ofiar w opuszczonej szkole. Choćby dla tej fenomenalnej sceny - warto.

Złożony film, który jednak broni się jako całość dużo bardziej od wcześniejszego "Oldboya". "Oldboy" poprzez groteskowość przyczyny zemsty i samego jej wykonania nie budził większych emocji dotyczących bohaterów, "Pani Zemsta" przedstawia dużo bliższą widzowi przyczynę zemsty. W pierwszej połowie para idzie w wyszukaną formę - ciągłe zachwiania chronologii i zmiana narracji powoduje, że warto obejrzeć film dwa razy, aby w pełni ogarnąć wszystkie wątki, ale druga część to już poruszająca i wyrazista wiwisekcja samego aktu zemsty, nie pozwalająca na obojętność. A na dodatek film jest dość oryginalnym połączeniem wątku zemsty i pokuty, które muszą być prowadzone równolegle i są razem niezbędnymi składnikami dla odkupienia głównej bohaterki. Dobre kino.