Cyberseks, zaskakujące przygody erotyczne nastolatków i intymne marzenia podstarzałego sąsiada. Ona go kocha, on się boi. Dzieci przeżywają zupełnie nieodpowiednie dla swojego wieku dylematy, a starsi poznają, co oznacza samotność w sieci. W nowoczesnym społeczeństwie, medialnym do granic możliwości, nadal trudno się spotkać!

Ja i moja żona, i wszyscy, których znamy, zgodnie wypinamy się na ten film. Znacie to uczucie, gdy ma się pewność, że ogląda się parodię, po czym okazuje się, że to jest jednak zupełnie na serio? – Ten film to „Bezdroża” tego roku – grzmi z plakatu Roger Ebert. I ma, niestety, rację.

Niby było już tyle takich filmów - filmów z wielką kolekcją dziwacznych bohaterów, którzy, nawet nie wiedząc o tym, zmierzają, każdy swoją ścieżką, do wspólnego, pięknego celu. O tym, że życie wygląda z bliska jak pozbawiony sensu chaos, ale widziane z dystansu, z góry ujawnia urodę i harmonię, jakiej się po nim nie spodziewamy. I o tym, że jesteśmy tacy samotni, a miłość nie zawsze się udaje - ale nie ma nic piękniejszego niż dawać jej szansę tak, jakby zawsze była możliwa. A jednak jest cos w debiucie Mirandy July, co sprawia, że to, co w filmach innych brzmi fałszywie, u niej oślepia świeżością i nie odkrytym dotąd pięknem. Może to dlatego, że dzieci w tym filmie są tak bardzo dorosłe, a dorośli tacy dziecinni? Nie wiem. Ale kompletnie zauroczona - kupuję.

"Ty i ja, i wszyscy, których znamy" jest reklamowany jako tegoroczne "Bezdroża". Wszystko fajnie, tylko twórcy tego hasła nie pomyśleli o jednym – że komuś zeszłoroczne "Bezdroża" mogły się nie podobać. Zaskakujące jest to, że produkcja wyśmiewająca pretensjonalność sama pretensjonalną się staje. Motywem przewodnim "Ty i ja..." jest poszukiwanie miłości. Poszukują jej umierający starcy, artystka widząca sztukę w papierku po hamburgerze, sprzedawca butów ze skłonnościami pirotechnicznymi, grubiutki onanista, para uczennic ćwiczących techniki oralne i dwójka czatujących dzieciaków, która podrywa internautki na teksty o kupie. I z tej sporej grupy, tylko ci ostatni potrafią rozśmieszyć, a cała reszta nie trzyma się kupy (tej z internetowego czatu, oczywiście).

Ja w sumie nie mam nic przeciwko poetyckiemu kinu. Fajnie jednak gdy porusza jakieś konkretne tematy, które mnie mogą zainteresować, albo gdy przedstawia losy ludzi, którzy w jakikolwiek sposób są interesujący. Niestety, "Ty i ja i jeszcze kawał długiego tytułu" to czysta sztuka dla sztuki. Ładne zdjęcia, ładna muzyka i brak jakiegokolwiek sensu.