Historia tajemniczej epidemii, która zmienia postępowanie ludzkości. Psychiatra stanu Washington (Nicole Kidman) odkrywa, że źródło epidemii pochodzi nie z naszej planety. W tym samym czasie musi również chronić swojego syna, który ma kluczowe znaczenie w powstrzymaniu nadchodzącej inwazji.

Kiepski film, który nieźle całkiem się ogląda. Przypadek niespodziewanie częsty. Czym to, czwarci bodaj, porywacze różnią się od poprzedników? Głównie obsadą. Amerykański debiut niemieckiego reżysera mimo występu Nicole Kidman i Jamesa Bonda robi trochę wrażenie offowej produkcji. Ale niepozbawionej jakiegoś staroświeckiego wdzięku. Takiż jest i wymiar filozoficzny.

Nie mam pretensji do Hirschbiegela, bo trudno tu właściwie mówić o jego autorskim dziele – pod dyktando Joela Silvera, który uznał pierwszą wersją filmu za zbyt ambitną, bracia Wachowscy przepisali większość scen, partacz od „T jak Tandeta” zrobił dokrętki, wymieniono też montażystę. Jednak mimo iż film w obecnym kształcie wygląda jak dziecko Frankensteina, ogląda się go, o dziwo, zupełnie nieźle – są tu fragmenty świetnego dreszczowca, są zalążki ulubionych tematów Hirschbiegela, jak ubezwłasnowolnienie, władza zmieniająca ludzi w bezmyślne maszyny. Co ciekawe, wobec zaistniałej sytuacji z hollywoodzkimi decydentami, owe tematy zyskują teraz nowy, metafilmowy wymiar.

Nie wyszedł Hirschbiegelowi ten eksperyment z Hollywood i zaliczył upadek z wysokości… 80 milionów budżetu. OK, na pewno nie pomogła interwencja producenta i zatrudnienie innego reżysera oraz montażysty, co odbiło się na spójności prezentowanej historii. Ale co nas, widzów, interesują przepychanki na planie. Liczy się efekt końcowy, w tym przypadku wyjątkowo mizerny. Craig i Kidman – zapewne po lekturze scenariusza – zupełnie zdrętwieli i praktycznie już od pierwszych scen można ich podejrzewać, że przyjęli do buzi… rzygnięcie obcych (bo kto widział, wie, że w tej wersji „werbunek” odbywa się poprzez efektowne rzygnięcie w jamę ustną). Do tego groteskowy bedgaj – mąż Kidman rodem z taniego thrillera (co się pojawi, to słychać – dla podkreślenia efektu grozy – „straszną muzyczkę”) i pseudonaukowy bełkot uzasadniający – SPOILER! – przesłodzony do granic możliwości happy end. Wersja Ferrary, którą uważałem za bardzo przeciętną, to w porównaniu z popisami twórców „Inwazji” prawdziwe mistrzostwo świata.

W obsadzie Kidman i Craig, za sterem przedsięwzięcia twórca „Upadku” i „Das Experiment” – a z ekranu wieje nudą. Gorzej: przez większość czasu nieporadność reżyserska i realizacyjna tak bije po oczach, że ogląda się toto jak produkcję Tromy – tylko że Kaufmann i spółka programowo robią sobie jaja, a ci tutaj to niestety na poważnie. Niepojęte jest, jak można było zarżnąć taki materiał: przecież w dzisiejszej epoce postjedenastowrześniowej paranoi, kiedy wszyscy wszędzie węszą wrogów, temat niewidocznych najeźdźców pozbawionych ludzkich uczuć powinien być nośny i budzić wielkie emocje! Moja własna paranoja podsuwa mi tylko jedno wytłumaczenie: najeźdźcy z kosmosu porwali Oliviera Hierschbiegela i w jego miejsce podstawili zombiaka – i to ten zombiak jest odpowiedzialny za film tak nudny, że aż straszny.

Nie bardzo rozumiem, dlaczego ten film ma aż tak złą prasę. Może rzeczywiście wszystkie pojawiające się w nim napuszone polityczne gadki trzeba wsadzić miedzy bajki, ale nie zmienia to faktu, że „Inwazję” ogląda się przyjemnie. Kidman jak zawsze pierwsza klasa, wizja świata sugestywna, a walka o przetrwanie nie wikła się tutaj w zbytnie pościgi i cudowne przypadki.

Rację ma Kuba, że film autora „Upadku” jest w miarę przyzwoity i prasa traktuje go niesprawiedliwie. Jestem w niezwykle kłopotliwej sytuacji, bo wszystkie moje „ale” (oprócz tego „ale”, że jest to oczywiście kolejny remake Siegela i adaptacja Finneya) dotyczą zakończenia, którego zdradzić nie mogę… Dość powiedzieć, że wypacza ono sens całości.

Hirschbiegel, lub ktokolwiek go podmienił na skutek kosmicznego wirusa, nie ma niestety zielonego pojęcia o budowaniu napięcia w takim filmie. Info o wirusie dostajemy już na początku, nikt nie daje nam czasu na zapoznanie się bohaterami i przejęcie ich losem, a to, co miało być dramatem paranoi, w drugiej połowie filmu przeradza się w kiepskiej jakości kino akcji. Co więcej – mamy tu piękny przegląd głównych motywów złego SF. Bohaterowie w ciągu paru chwil dochodzą do słusznych konkluzji. Naukowiec ma pod ręką zaawansowane komputerowe wizualizacje, dzięki którym może od ręki tłumaczyć sytuację. Dwie osoby dochodzą do tego, czego nie może zdziałać grupa najtęższych umysłów. Do tego cała seria „cudownych przypadków” będących raczej dowodem na indolencję scenarzysty. Nawiązanie do współczesności wklejone na siłę i również niebroniące się logicznie. Ogółem – porażka na całej linii. Nadal polecam rewelacyjną wersję z lat 50.