Opowiedziana w czarno-białej kolorystyce historia człowieka, który na swej drodze spotyka... kobietę-anioła. Osnuty mgłą tajemniczy i wytworny Paryż, błyskotliwy humor i nieziemska kobieta.

Ostateczny dowód na to, że Luc Besson przestał być reżyserem i jest już tylko stylistą. Przy okazji także dowód na to, co Besson mówił kilka lat temu w wywiadach: że stracił przyjemność reżyserowania filmów. W jego wykonaniu Angel-A to w najlepszym razie usprawiedliwienie, żeby pokazać zbiór pięknych obrazków z Paryża z fascynującą modelką na pierwszym planie. Ale w kategoriach filmowych to niestety pozbawiona emocji smuta.

Biedny Luc Besson. Miał materiał na lekką i zgrabną komedyjkę romantyczno-gangsterską, to wziął podręcznik psychologii dla opornych, namącił, pofilozofował jak przemądrzały dwunastolatek i wszystko spieprzył. Ładnie się „Angel-A” zaczyna i przyzwoicie kończy, ale cały środek jest mdły, nudny i przegadany do bólu. Zdjęcia ładne, acz bez rewelacji, nie jest to Paryż ani tak bajkowy jak w „Amelii”, ani tak tajemniczy jak w „Szaradzie”. Prawdę mówiąc, jest to dość zwyczajny Paryż, choć może się podobać – moje pojęcie romantyzmu najwyraźniej nie jest kompatybilne z pojęciem Bessona. I szkoda mi tylko Jamela Debbouze, bo dał tu z siebie wszystko, a cały jego wysiłek poszedł na marne.

Takie sobie. Właściwie wszystkie punkty daję mu za to, że główną rolę gra straszliwie ładna supermodelka. No, może jeszcze ze dwa punkty za to, że w tle jest straszliwie piękne miasto. Debbouze'a nigdy nie lubiłem, w Bessona straciłem wiarę pod wpływem serii "Taxi".

Miała być bajeczka, a wyszło bajdurzenie o samoakceptacji - jak z podręcznika asertywności dla zakompleksionych nastolatków. Bardzo cienkiego podręcznika dodajmy, bo łatwo o wrażenie, że scenariusz do „Angel - A” liczył góra dziesięć stron. Jeżeli dodamy do tego, że mądrości życiowe wygłasza anioł wystylizowany na dziwkę´, nie pozostaje nic innego, tylko z rozpaczy rzucić się z mostu. Szczególnie rozczarowani poczują się zapewne zagorzali fani Bessona, bo w „Angel - A” nie znajdą ani krztyny tego, do czego przyzwyczaił nas twórca „Leona Zawodowca”: ani prowokacji, ani ironii, ani emocji. Jeden z najsprytniejszych kinowych speców od twórczego recyklingu tym razem zafundował nam bowiem nieznośny ckliwy banał. W tej sytuacji od aniołów we Francji zdecydowanie wolę anioły w Ameryce.

Bardzo nastrojowy film, ale poza nastrojem nic więcej Bessonowi nie udało się wnieść do historii. Trochę to paradoksalne, bo często świetnym filmom brakuje atmosfery, a w "Angel-A" jest od samego początku. Ładne zdjęcia, przepiękna muzyka Anji Garbarek i zawsze przyjemny Paryż. Tak, jak napisał Piotrek – Besson świetnie zaczyna i nieźle kończy, niestety słabo wychodzi mu odgrywanie kina gadanego przez cały środek. Trochę to dziwne, bo Jamel jest stworzony do wyrzucania z siebie dialogów i nawet tutaj udowadnia to znakomicie, ale przecież z tak słabych tekstów nie da się nic wyrzeźbić. Tak więc przez cały film chodzą dwie katarynki i nadają o pseudo-głębokich rzeczach. Dobrze, że Rie Rasmussen ma fajowe nogi, bo inaczej byłby zapewne stan kryzysowy.