Młoda kobieta traci pamięć w wyniku wypadku samochodowego. Półprzytomna znajduje schronienie w luksusowym apartamencie, do którego następnego dnia wprowadza się początkująca aktorka. Dziewczyny zaprzyjaźniają się. Okazuje się, iż torba rannej wypełniona jest pieniędzmi. Bohaterki próbują rozwikłać zagadkę. Natrafiają jednak na nowe pytania i tajemnice: puste mieszkania, nieznajomych mężczyzn, morderstwa oraz dziwne nocne spektakle.

Lynch w nastroju powtórkowym. Pierwszy raz mam wrażenie, że w nowym filmie nie pokazał mi nic nowego. Niemniej film jest kapitalnie wyreżyserowany (każda scena trzyma za gardło) i dobrze zagrany. Czyli jak zawsze trzeba nowego Lyncha obejrzeć, ale tym razem podejść bez rozbuchanych oczekiwań.

Pewnie, że nie każdy film musi nieść za sobą jakieś treści, ale kiedy nie niesie żadnych, będąc przy tym zbiorem wątków, które nijak się do siebie mają, to dla mnie jest to zwyczajny brak pomysłów, a nie żadna tam „świadoma droga artystyczna”. Pewnie, że coś mnie wewnętrznie próbuje powstrzymać przed wystawieniem słabej oceny filmowi, w którym całują się dwie ładne kobiety, ale że te sceny to właściwie jedyna zaleta tego filmu, będę twardy.

Mistrz ma kryzys twórczy, brak pomysłów na nowe filmy, toteż wziął i zremiksował swojego odrzuconego pilota do serialu pod tym samym tytułem. Gdybym był menadżerem w telewizji ABC, też bym to odrzucił - mnóstwo wątków, które nijak się nie splatają ani nie wyjaśniają w zakończeniu. 'Twin Peaks' w porównaniu z tym jest logiczne i klarowne.

I co z tego, że nie wnosi nic nowego ani w kwestii formy, ani manipulowania fabułą - dla mnie to najdojrzalszy, najstaranniej pomyślany, najelegantszy film Lyncha. Bo nie o to chodzi, by bawić się w wynalazcę, ale by użyć środków i wątków starych niemal jak kino z bezbłędną skutecznością i precyzją. Przepiękne zdjęcia, znakomicie zagrane role - ale nade wszystko wszechobecny, duszny klimat, ładnie podbijany subtelną muzyką Badalamentiego: jak w letnią noc w Los Angeles, kiedy człowiek włóczy się po mieście i absolutnie nie wie, ani co się zdarzy, ani jaki sens mają przedziwne i niezapomniane spotkania z ludzką menażerią, żyjącą w bliskości Hollywood.

Głównym probleme tego filmu nie jest problem z interpretacją - przecież tenże problem nie przeszkadzał fascynować się "Zagubioną autostradą". Głównym problemem filmu jest to, że zbyt wyraźnie widać, że miał być on pilotem serialu telewizyjnego. Gdyby skrócić "Mulholland Drive" o 40 minut, wycinając wszelkie poboczne wątki, pozostawiając jedynie historię dwóch kobiet, wyszedłby dużo bardziej spójny, choć nadal szalony, oniryczny, lynchowski film. Ale pomimo tego film pozostaje w pamięci choćby ze względu na jedną z bardziej przerażających u Lyncha scen (twarz mężczyzny zza ściany) i najoryginalniejszą groźbę, jaką wypowiada Kowboj w rozmowie z reżyserem.