Niezainfekowane jeszcze wirusem miasta okazują się być miejscem coraz bardziej niebezpiecznym, dlatego też Carlos Olivera i L.J. razem z Claire, K-Marttem i siostrą Betty, postanawiają wyruszyć w drogę i znaleźć miejsce ocalenia... Aby osiągnąć założony cel przemierzają opuszczone autostrady w uzbrojonym konwoju.

Pożycza trochę z „Mad Maksa”, trochę z „Dnia żywych trupów”, a nawet nieco z „Ptaków”. Najgorsze jednak, że głównie pożycza z poprzednich części „Resident Evil”.

Wchodzi dziewczyna do pustego lokalu. Otwiera drzwi, a tam czerwony notesik. Podnosi notesik i okazuje się, że jest w nim przypadkowo mapa do lepszego świata. Michał, i jak ja mam to odbierać na poważnie? Jak się nie śmiać z robota, który rządzi ogniem i potrafi pokonać sterujący nim procesor jedynie siłą woli? Z Milli śmiać się jednak nie zamierzam. Co to, to nie!

Przesadzasz, Piotrze, przesadzasz! Ten „Resident” ma się tak do dwóch poprzednich jak „Mad Max” do „Wodnego świata”. Wreszcie jest jakiś scenariusz, są dobre sceny akcji (rzeczone „Ptaki” i ogniste niebo, trochę kopania po gębach) i w miarę spójny klimat (w czym zasługa estetyki kina „postapokaliptycznego”). Ja bawiłem się doskonale, może trochę dzięki temu, że dość mam filmów, które wstydzą się głupie historie opowiadać serio. W ostatecznym rozrachunku Mulcahy podratował ogólny wizerunek ekranowego „Residenta”. Lepiej późno niż wcale.