Film wzorowany na losach Anny Walentynowicz. Wzorowa pracownica stoczni dojrzewa do działalności opozycyjnej. Podczas wydarzeń 1970 roku dziesiątki osób zostaje zastrzelonych, a ona sama w więzieniu jest maltretowana. Przezwycięża jednak swój strach, bezustannie przechytrza Służbę Bezpieczeństwa i kolportuje teksty Solidarności na terenie zakładu.

Ze schematów, uproszczeń i przekłamań buduje Schlöndorff łże-biografię z łże-historią Solidarności w tle. Niemiecka aktorka gra Walentynowicz tak, jakby grała Chaplina, a efektu komicznego dopełnia dubbing. Pan od „Blaszanego bębenka” tym razem sklecił coś, co każe go podejrzewać również o blaszany móżdżek.

Może się zdarzyć, że ten film będzie trudno zaakceptować niektórym widzom ze względu na temat. Tak się stało w przypadku działaczy dawnej „Solidarności”. Wspomnienia zawsze idealizują przeszłość. Co zrobił Volker Schlöndorff? Papierowy, klasyczny film biograficzny, punktujący najważniejsze wydarzenia z życia głównej bohaterki – momenty przełomu (jak radzą podręczniki pisania scenariuszy). Z pozoru słaba, niewykształcona kobieta znajduje w sobie tyle siły i hartu ducha, by przeciwstawić się totalitarnej władzy i stać się cichą bohaterką politycznych przemian. Schlöndorffowi udało się połowicznie. Zabrakło takiej siły, by porwać widza. Zabrakło też żaru i tempa. W tym przypadku nie wadziłaby odrobina patosu. Opowieść się rwie, dobre sceny sąsiadują z serialową konfekcją. Katharina Thalbach grająca Agnieszkę Kowalską (postać wzorowana na Annie Walentynowicz) ma swoje lepsze i gorsze momenty. Nie wykorzystano niesamowitego potencjału, jaki tkwił w biografii Walentynowicz. Dobrze jednak, że taki film powstał. Może w końcu ktoś z polskich twórców się odważy i zacznie opowiadać o naszej historii najnowszej?