Jacob Petersen, pełen ideałów dyrektor upadającego sierocińca w Indiach, poświęcił życie opiece nad porzuconymi na ulicach dziećmi. Kiedy nad sierocińcem zawisła groźba likwidacji, Petersen dostaje niezwykłą ofertę pomocy. Nieznany duński biznesmen Jørgen, proponuje mu dotację w wysokości 4 milionów dolarów. Istnieje jednak pewien dziwny warunek…

Duński w formie, amerykański w treści melodramat dla klasy inteligenckiej. Nie należę do klasy inteligenckiej, ale mam duży sentyment do „Dynastii” i może dlatego nawet mi się podobało.

Dogmopodobna familijna psychodrama z karkołomną fabułą przekombinowaną niczym odcinek „Dekalogu” Kieślowskiego (żeby nie spoilerować, nie wdaję się w szczegóły kto, z kim i dlaczego). Dzięki diabelnie wiarygodnemu aktorstwu kwartetu głównych bohaterów (szczególne brawa dla zwalistego Rolfa Lassgarda, popularnego w krajach skandynawskich odtwórcy roli komisarza Wallandera z serii adaptacji kryminałów Henninga Mankella) w paru momentach naprawdę chwyta za serce i potrząsa mózgowiem. To film z gatunku tych, które siedzą pod czupryną bardzo długo. W pełni zasłużona nominacja do Oscara. Autorem scenariusza – na spółkę z reżyser Susanne Bier – jest Anders Thomas Jensen, twórca świetnych „Jabłek Adama”, gdzie również zagrał jeden z najbardziej intrygujących „twarzowców” współczesnego kina – Mads Mikkelsen.

Kino popularne zrobione w sposób artystyczny. Bo temat jednak jest melodramatyczny (nie mogę powiedzieć więcej, żeby nie zdradzić za wiele – film ogląda sie lepiej gdy samemu odkrywa się zagadkę), z paroma dość typowymi pomysłami na rozwój fabuły, ale jest to pokazane tak, że z jednej strony sugeruję większą głębię niż w rzeczywistości, a po dugi – jednak po prostu porusza (zwłaszcza finałowa rozmowa biznesmena z żoną, do tej pory hucząca w mojej głowie). Świetny jak zwykle Mikkelsen, ale też absolutnie rewelacyjny Rolf Lassgard. Dobre kino.