Główną bohaterką filmu jest Tracy Turnblad, gruba nastolatka z ubogiej rodziny, która marzy o karierze tanecznej. Dziewczyna ma wielkie wyczucie rytmu, a dzięki swojej pasji i wsparciu kochających rodziców Edny i Wolbura Turnbladów, udaje jej się osiągnąć cel, a przy okazji przezwyciężyć wszelkie niechęci, snobizmy i uprzedzenia społeczne.

Z grubsza bardzo dobre, choć w trzecim akcie trochę flaczeje. Ale w przypadku głównej aktorki w każdym calu bardzo dobre. Dopadła mnie podczas seansu perwersyjna przyjemność z faktu, że ktoś wydał dziesiątki milionów dolarów na remake kosztującej miliony dolarów broadwayowskiej produkcji inspirowanej kosztującym parę miedziaków filmem Johna Watersa. W idealnym świecie wszystkie filmy byłyby remakami musicali opartych na filmach Watersa, a Pink Flamingos – The Musical miałoby Oscara (no i pojawiłyby sie nowe kategorie: Best Talking Anus, Best Steaming Poop Eating Scene itp.). W kategoriach gatunkowych to chyba najlepszy musical od „Moulin Rouge”.

Najbardziej pozytywny film roku! Piosenki, scenografia, kostiumy, fryzury, obsada, cameo Watersa – wszystko tutaj sprawia, że chce się tańczyć, śpiewać, tupać i cieszyć jak głupi do sera! Znaczy, mogę sobie chwalić, a jeśli jesteś Polakiem, to pewnie i tak ci się nie spodoba, ale wiedz, że to właśnie dla takich filmów, nie dla „Karolów” czy innych „Katyniów”, powstało kino. Tego nie obejrzysz w rocznicowym albumie z archiwalnymi zdjęciami, o tym nie przeczytasz w bezpłatnym dodatku do „Pani Domu”, to musisz poczuć z dużego ekranu i mocnych głośników, z całą siłą bitu :-)! PS. Na drugi seans zabrałem żonę i po filmie tańczyliśmy na ulicy pierwszy raz od czasów licealnych – coś, co zapewnia mi takie przeżycia, musi mieć u mnie najwyższą ocenę.

Zgodnie z zasadą Każdemu Jego Porno… „Lakier do włosów” jest moim. Świetna muzyka, świetna choreografia, świetna scenografia, ale zachwyciła mnie też ideologiczna nadbudówka – zniesienie segregacji rasowej bardzo zręcznie wykorzystano tutaj jako metaforę akceptacji odmienności „jako takiej”.

Widziałam absolutnie uroczy film: niesłychany musical o walce o równouprawnienie Czarnych w Baltimore lat 60. z wdziękiem łączący lekką muzykę i bardzo poważnego kalibru politykę, kicz i wzniosłość, bezguście i artyzm. Ten film nazywał się „Hairspray” … i został zrobiony przez niezrównanego Johna Watersa, w 1988 roku. Nowa wersja – której rodowód leży raczej w broadwayowskiej adaptacji niż w oryginalnym filmie – wywraca się na typowym problemie takich pastiszy: wielkie gwiazdy, skuszone udziałem w ciekawie brzmiącym projekcie, odkrywają nagle, że jedynym dowcipem jest… sam ich udział. Zastąpienie Divine’a pogrubionym Travoltą w kiecce jest pewnie zabawne w pierwszej chwili, ale po kilku minutach widać, że gwiazdor nie ma nawet połowy bezczelnego wdzięku nieodżałowanego transwestyty. Produkcyjnie rzecz jest zrobiona oldskulowo i z rozmachem – niestety, nie dorównuje lekkością i urokiem brodwayowskiej produkcji. Żeby ta historia działała, patos i mocne przesłanie muszą być umiejętnie zrównoważone poczuciem humoru i dystansem do kiczowatej estetyki… a tego twórcom zabrakło i rzecz przechyliła się katastrofalnie w stronę prześmiewczej parodii. Tak naprawdę jedyne, co warto zobaczyć, to Walken całujący Travoltę – a piosenek bez żadnej straty można posłuchać z płyty.

Przyzwoity musical, który nie jest ani przegadany (czyli prześpiewany) jak „Dreamgirls”, ani przestylizowany jak „Chicago”. Waters i oparty na kanwie jego filmu broadwayowski show były idealnym połączeniem wyjściowym dla remake’u Shankmana. Micha cieszy się bezustannie, stopy aż same podrygują do tańca. Ideologiczna nadbudówka z dzisiejszej perspektywy wydaje się niestety nieco nietrafiona. O ile nawoływanie do akceptacji otyłych może być uznane za piskliwy sprzeciw wobec kultury wyżyłowanych Calvinów Kleinów i wieszaków z anoreksją, o tyle wątek murzyński jest spóźniony o jakieś czterdzieści lat. Bez tego spoiwa to wciąż rewia doskonałych, pojedynczych scen. Więcej od musicalu nie wymagam.

Re-we-la-cyj-na Nikki Blonsky. Życzę jej za tę rolę co najmniej Złotego Globu za rolę w musicalu, a może i oscarowej nominacji. Jak to się ładnie mówi – kapitalnie wygrywa swoją fizyczność, świetnie tańczy, kipi entuzjazmem i budzi ogromną sympatię. Nie można też nie potupywać wesoło w trakcie seansu, bo muzyka dobra, tancerze fachowi, a kolory poprawiają nastrój. W sumie – miłe oglądało. Odpowiadając na nieuniknione pytanie tetryka Piotrka „dlaczego tylko siódemka”, mówię – ano dlatego, że miło się oglądało, ale emocji u mnie wielkich nie wywołało. No tak już mam.