Layale jest kochanką żonatego mężczyzny. Nisrine będzie miała wkrótce tradycyjny muzułmański ślub, jednak nie jest już dziewicą. Rimie podobają się inne kobiety. Jamale ma obsesję na punkcie swojego wyglądu, a Rose poświęciła się opiece nad swoją starszą siostrą. Losy tych pięciu mieszkających w Libanie kobiet splotą się w pewnym salonie kosmetycznym...

Słodka, choć nie dość okrutna, zemsta na mężczyznach, jako twórcach opresyjnych kultur. Film jest skromny i w zasadzie dość grzeczny, ale jak na taki zmieściło się w nim sporo przemyconej społecznej krytyki. Cennej – zważywszy na miejsce jego pochodzenia. No i – za co punktów nie ma – Nadine Labaki podnosi rzeczywiście mocno statystyki urody wśród reżyserek.

„Stalowe magnolie” w egzotycznym wazonie. Pozbawione intelektualnego korzenia, kuszą samym, słodko-duszącym zapachem. Czasem to wystarcza, ale zapach, jak to zapach, ulatuje szybko i trochę szkoda, że piękna pani reżyser w pewnym momencie zaprzestaje podlewania kilku ładnie kiełkujących wątków.

W tej opowieści z życia kilku kobiet jest jeden mankament, który kładzie cały film: reżyserka nie potrafi się ustosunkować do rzeczywistości, która ją otacza: nie mówi, czy męczy ją wolność, czy może opresyjne nakazy. Podchodzi do tej materii konformistycznie, efektem czego jest film, w którym wygrywają jedynie doskonale piękne kobiety, które swoje problemy zagłaskują pilnikami do paznokci. W jej mniemaniu to pedicure jest gwarantem szczęścia.