Zohan to znakomicie wyszkolony izraelski komandos, który chcąc zerwać z dotychczasowa profesją najpierw pozoruje swoją śmierć, a następnie udaje się do Nowego Jorku, żeby spełnić swoje życiowe marzenie – zostać "stylistą fryzur". Zohan usilnie stara się zamknąć swoją przeszłość, ale szybko przekonuje się, że odcięcie się od własnych korzeni nie jest to takie proste. Starają się go dopaść starzy i nowi wrogowie...

Szczerze? Jeśli na 457 gagów o hummusie i 273 o dymaniu emerytek przypada jeden gag z footkotem, jeden z piranią i jeden z kierunkowym do Izraela, to mnie to nie wystarcza. Podobnie jak nie bawi mnie Sandler próbujący grać Boratem (nie ta liga, koleś). Toteż dziękuję Jahwe i Allahowi za Emmanuelle Chriqui i muzykę disco, co pozwoliło mi bez większych problemów (ale i bez entuzjazmu) przetrwać seans. Natomiast doszukiwania się tutaj publicystyki na temat konfliktu izraelsko-palestyńskiego nawet nie skomentuję (dość wspomnieć, że twórcy jako receptę na całe zło podają… masową emigrację ludów bliskowschodnich do USA – wszak tylko i wyłącznie w takim raju jak Stany Zjednoczone Ameryki Żyd i Arab mogą dojść do porozumienia).

Całkiem niezły dowcip, który bawiłby w trzyminutowym skeczu, ale niestety ktoś bez sensu rozwałkował go do pełnometrażowego formatu. Doceniam dobrą wolę i pozytywne przesłanie, ale byłoby lepiej i dla Sandlera, i dla widzów, gdyby żarty z żydowskiego stylu życia w wykonaniu tego komika zakończyły się na fenomenalnym (i bijącym youtubowe rekordy popularności co roku w okolicy odnośnych świąt) „Chanuka Song”.

Szczerze? Wystarczyły mi dwie sceny. W pierwszej bohaterowie grają w „footkota”, kapkując małym słodkim futrzakiem. W kolejnej jeden z bohaterów dyktuje drugiemu numer kierunkowy do Izreala… przez kilkanaście minut. Zabawne, odważne (Sandler zaliczający te wszystkie staruszki) i z niegłupim wezwaniem do tolerancji podanym w iście karczemnym stylu.

Cóż za odkrycie – Sandler z brodą i żydowskim akcentem nie irytuje, lecz śmieszy! Tak jak nie znoszę filmów z Sandlerem, tak tym razem po raz pierwszy oglądałem seans całkiem rozbawiony. Nie tylko dlatego ze względu na footcata (doskonały) i scenę dzwonienia do Libanu (o ile dobrze pamiętam), ale także ze względu na rozmowy w zakładzie „Going out of business”, mecz izraelsko-arabski, skrajnie prawicową organizację wielbiącą Mela Gibsona… No, uśmiałem się. A o to chyba chodziło. A poza tym Emmanuelle Chriqui, jak słusznie zauważył Piotrek, z każdym rokiem ładniejsza.