Bohaterem historii jest nieugięty agent Interpolu, który postanawia zrobić wszystko, aby na jaw wyszły przekręty, handel bronią, korupcja i morderstwa, w które zaangażowani są przedstawiciele największych światowych instytucji finansowych.

Lepiej w czas nie mógł trafić, szkoda tylko, że stosuje głównie mało świeże triki rodem z konspiracyjnych thrillerów lat 70., w warstwie fabularnej nie wnosząc nic innowacyjnego. Za to jest na co popatrzeć i nie mam na myśli wyjątkowo tu nijakiej Naomi Watts ani nawet Owena grającego Owena, tylko stylowe, „zimne” zdjęcia Franka Griebe.

Oto jest thriller na miarę naszych czasów, naznaczonych wszechświatowym krachem finansowym: opowieść kryminalna, w której przestępcą jest… bank. Ładny koncept, ale trochę mało na pasjonujący film. Na szczęście jest Clive Owen, na którego zawsze miło popatrzeć – i cala masa naprawdę ładnych plenerów. Komu innemu pewnie dałabym wyższą notę – ale od Toma Tykwera oczekiwałam trochę więcej.

Stylowy thriller w stylu wczesnego Sidneya Pollacka. Mit Tykwera -"autora kina artystycznego” wreszcie upadł, choć niektórzy wolą w to nie wierzyć i wciąż myślą o „Biegnij, Lola, biegnij” jako o głębokim metafizycznym traktatacie o przemijaniu. W „International” reżyser w 100% wykorzystał ekranowe emploi Clive’a Owena, zgrabnie pobawił się elementami kina akcji (świetna interpretacja Michała Oleszczyka w „Przekroju”). Im bliżej końca, tym częściej bohaterowie, zamiast działać, odgrywają złotoustych filozofów, na szczęście efektowna końcówka zaciera złe wrażenie.

Niestety, nawet utrafienie z tematyką (wredne banki), klimatyczna strzelanina w Guggenheim Museum i końcówka bez jawnego happy endu nie czynią z „International” udanego filmu. Clive Owen bez luzu, z zaciśniętą szczęką, momenty przestoju i w sumie zadziwiająco mało emocji.