Trzech braci wyrusza w kolejową podróż przez Indie. Celem jest nie tylko wzmocnienie łączących ich, a nadwątlonych ostatnimi laty, więzi, ale także znalezienie celu w życiu i odwiedziny u matki, która mieszka tu od wielu lat.

Wydawało mi się, że prosta w założeniu forma filmów Wesa Andersona skazana jest na rychłe wyczerpanie, a jego kolejne filmy na przeciętność. Jakże miło rozczarował mnie więc „Pociąg…”. Nawet jeśli prostota jest podstępem – wchodzę w to. Fakt, że w takiej formie samoograniczenia udało się stworzyć jakieś postaci, jest co najmniej imponujący. A do tego historyjka: powabna, zabawna troszkę nawet, tego… wzruszająca. No dobra, bez przesady – ale jednak zdecydowanie na „tak”.

Jestem fanem Wesa Andersona, ale powoli zaczynam się zastanawiać, czy olśni mnie on jeszcze kiedykolwiek tak jak w „Rushmore”, czy już wiecznie będzie powielał te same triki, motywy, pomysły na bohaterów itd. Wrażenie po „Darjeeling” mam podobne jak po „Zissou” i „Tenenbaumach” – jednocześnie zachwyt nad humorem i obsadą, i świadomość, że Andersona stać jeszcze na dużo, dużo więcej.

Znów to zrobił, skubany. Anderson znów mnie zaskoczył, mimo że po poprzednich filmach mniej więcej wiadomo było, jakich wątków i jakich postaci się po nim spodziewać. Od pierwszej, magicznej, cudnie zgranej z muzyką Kinksów sceny, gdy Brody biegnie po peronie z pięknym, pomarańczowym neseserem, aż po finałowy odjazd przy akompaniamencie „Les Champs Elysées” Joe Dassina – jest to podróż magiczna i uczta dla wszystkich zmysłów. Po andersonowsku słodko-gorzka, zaprawiona ironią historia z wątkiem „być czy mieć?” w tle i typowe dla niego, jednocześnie poetyckie i żałosne postacie znakomicie się prezentują na tle bajecznych indyjskich krajobrazów i z egzotyczno-postmodernistycznym soundtrackiem. Wielka, wielka przyjemność i prawdziwe Gesammtkunstwerk.

Pierwszy raz obejrzałem „Pociąg do Darjeeling” tuż po przejechaniu pociągiem 10-godzinnej trasy Stalowa Wola-Poznań. I zasnąłem, co oczywiście nie przeszkodziło mi narzekać, że film jest słaby. Tu biję się w piersi. Obejrzałem film po raz drugi. Teraz uważam, że jest to perełka. Pal licho tam nabijanie się z Człowieka Zachodu, który odwiedza Wschód. Tu przecież idzie o sprawy ważniejsze: jak poradzić sobie z życiem, gdy spojrzało się choć przez chwilę śmierci w oczy; jak wreszcie zacząć żyć bez pępowiny, którą postanowili odciąć rodzice. Więcej tu melancholii, nostalgii, niż śmiechu, co mi osobiście odpowiada. A wszystko świetnie zagrane, napisane (mój ulubiony tekst: „dziękuję za to, że mnie wykorzystałaś”) i wyreżyserowane (scena rozmowy bez słów to mistrzostwo świata!). Perełka to za mało, „Pociąg do Darjeeling” to prawdziwa perła.

Nie jestem specjalistą od Andersona, nie znam jego filmów, więc jeśli twórca „Genialnego klanu” w istocie zaczął zjadać własny ogon, nie zauważyłem tego. Zadziałał w moim przypadku ciekawy mechanizm odbioru: wkręciłem sobie przed seansem, że obligatoryjnie będę śmiał się z bezruchu, nieznaczących gestów i rozmarzonych oczu bohaterów. Po pewnym czasie autentycznie zaczęło mnie to bawić. Brody zdeklasował swoich partnerów jeśli chodzi o aktorstwo, ale świetny jest też egzaltowany Wilson. Chcę więcej!

Bardzo lubię Andersona, ale do tej pory jakoś „Darjeeling” mnie nie chwycił. Mówię „do tej pory”, bo to jest takie kino, które może cię dopaść np. dopiero po n-tym seansie. No więc taki seans jeszcze nie nadszedł. Znakomity początek, gdy Brody wyprzedza Murraya, znakomity sam Brody, genialny motyw z pociągiem, który się zgubił, i ciekawa sekwencja przenikania różnych światów i różnych postaci. Jednak jako całość ani mnie nie rozbawiło swym absurdem (jak nawet udało się „Zissou”) czy podejściem do zachodniego postrzegania wschodniej duchowości, ani jakoś nie zmusiło do większych przemyśleń. Może z czasem. Choć i tak Anderson ma zawsze wielki bonus za to, że robi kino, jakiego nie robi po prostu nikt oprócz niego.

Wes Anderson to kolejny amerykański filmowiec ekscentryk, który konsekwentnie wypracowuje swój styl. Kocha nieprzystosowanych emocjonalnych popaprańców i z uwielbieniem o nich opowiada. Widzieliśmy już jego „Genialny klan” i „Podwodne życie ze Stevem Zissou”. Jeśli ktoś pamięta ten ostatni film, niech zwróci uwagę na obecność w „Pociągu…” Billa Murraya. Teraz Anderson pokazuje trzech braci, jadących do Indii po pogrzebie ojca, by odszukać matkę, odmieniającą swoje życie w klasztorze. Wyprawa jest dla każdego z nich wygodną wymówką, by uciec od problemów. Podróż do zwykłych nie należy, tym bardziej, że bracia eksperymentują z lekami, a temperatura kłótni rośnie. Pociąg też dostarcza niezwykłych wrażeń. Wariacje na temat kina drogi (która nigdzie nie prowadzi), ze sporymi dawkami absurdalnego humoru i poważniejszej refleksji. Dla złaknionych odświeżających wrażeń w kinie bardzo satysfakcjonujące.