Bohaterem opowieści jest agent specjalny Maxwell Smart, znany także jako agent 86, który razem ze swoim towarzyszem, agentem 99, próbują schwytać członków niebezpiecznej organizacji o nazwie KAOS.

Film zaczyna się hitem Abby, a kończy najnowszym przebojem Madonny, co trafnie obrazuje jego ogólną kondycję. Kiepski finał nie niweczy jednak dobrego wrażenia z całości. Co prawda nowa „Naga broń” to nie jest, raczej lepszy „Johnny English”, ale… dużo lepszy.

No parę razy nawet się zaśmiałem dosyć wymuszonym śmiechem, ale nie była to żadna rewelacja miesiąca (chyba nawet nie tygodnia). Nie znam oryginalnego serialu Mela Brooksa, na podstawie której to zrobiono – może dlatego większość dowcipów mnie mało bawiła.

Film w duchu „Nagiej broni”, o dziwo sprawdzający się jako dobre kino akcji. Może dzięki temu, że twórcy oparli się pokusie zrobienia z Carella kosmicznej dupy intelektualno-motorycznej i coś mu tam jednak od czasu do czasu wychodzi. No i ma do pomocy Anne Hathaway, która wygląda wspaniale i ładnie wywija kończynami (w tańcu i nie tylko). Większość żartów to zuckerowska klasyka (Smart wchodzi do sali balowej i rzuca „szukanie Kristica tutaj będzie jak szukanie igły w stogu siana”. Naraz za plecami wyrasta mu facet i mówi: „Witajcie na moim przyjęciu, nazywam się Ladislav Kristic”), która w połączeniu ze szczyptą zjadliwych one-linerów Terrence’a Stampa tworzy niezły komediowy miks.

Wiem, że to ekranizacja starego serialu, ale i tak miałem wrażenie, że oglądałem tę produkcję już wielokrotnie w lepszych czy gorszych wykonaniach. Broni się Carrell, bronią się niektóre gagi, ale jednak schemat „nieudacznik dostaję rolę superagenta i przekuwa swe słabości na atuty” jest tak zgrany, że oglądanie po raz kolejny nie przynosi wielkiej satysfakcji.