Głównym bohaterem opowieści, której akcja dzieje się tuż przed wybuchem II wojny światowej, jest pewien profesor, którego życie zmienia się całkowicie po tragicznym incydencie zmuszającym go do ucieczki i ukrywania się w Szwajcarii, Indiach i na Malcie.

Filozoficzno-metafizyczne love story w scenerii II wojny światowej. Wybitni twórcy za tym stoją, ale jedyne wyróżnienie, na jakie stać „Młodość stulatka”, to miejsce w czołówce rankingu najbardziej pretensjonalnych romansów w dziejach kina. Fani reżyserskiego kunsztu Coppoli, wróćcie do „Ojca chrzestnego”. Wielbiciele wdzięków Aleksandry Marii Lary, obejrzyjcie „Nagich”. Miłośnicy talentu Tima Rotha, idźcie na „Inkredebilnego Hulka”.

Zwykle nie wydaję sądów nie obejrzawszy filmu do końca, ale tym razem uważam za swój obywatelski obowiązek przestrzec, kogo można: tego się nie da oglądać. Nie wiem, kto popadł w głębszą i łatwiej rozpoznawalną demencje: Francis Ford Coppola, który pisze takie scenariusze, czy agent Tima Rotha, który pozawala mu przyjmować role w takich pretensjonalnych knotach. Obejrzenie więcej niż 45 minut grozi śmiercią z nudów lub trwałym uszkodzeniem mózgu.

Coppola przegiął pałę. Jako hołd dla myśli Eliadego ten film sprawdza się o tyle, że można z niego powyciągać X wątków, które z kolei można „przeczytać” oddzielnie. W kategorii „filmowość” or „widzialność obcowania człowieka z materią” to już niestety gehenna.