Opowieść o człowieku, który przychodzi na świat jako osiemdziesięciolatek i stopniowo młodnieje. O człowieku, który – podobnie jak my wszyscy – nie potrafi zatrzymać upływu czasu. Jego osobistą historię, osadzoną w Nowym Orleanie, śledzimy od końca I Wojny Światowej w 1918 roku aż po XXI wiek, przeżywając jego los równie niezwykły, jak bywa los każdego człowieka.

No nie wiem. Ładne, ciekawe i z „epickim oddechem”, ale zimne, jak zapowietrzony kaloryfer. Dajcie mi trochę pomyśleć – może jak trochę zmłodnieję, to się zachwycę.

Ciekawy przypadek epickiego, nieco staromodnego kina, które w centrum stawia człowieka i jego historię. Nie ma tu wielkich mądrości czy odkrywczych treści. Jest czysty eskapizm, zwyczajni-niezwyczajni i „życie jako pudełko czekoladek”. Kto by pomyślał, że w Fincherze siedzi taki humanista?

Film Finchera sprawia wrażenie pierwszej w historii kina 166-minutowej kody. Karty zostały rozdane przed seansem; film jest co najwyżej mechaniczną realizacją konceptu. I chyba tylko najżyczliwszy widz uzna, że jest to kolejny zabieg mający nam uświadomić, iż życie – niezależnie od kolejności zdarzeń i dystrybucji należnego im cierpienia – jest jednym wielkim, rozciągniętym w czasie, zakończeniem.

To było jedno z moich ukochanych opowiadań F.S. Fitzgeralda – może dlatego patrzę na filmową adaptację dość surowym okiem. I co widzę? Pięknie zrealizowaną bajkę, która porusza mnie o wiele mniej niż literacki materiał, na którym jest oparta. Oczywiście, postarzenie Pitta i Blanchett znakomicie zrobione, oni dwoje ładnie sfotografowani i grają nie najgorzej – ale cała ta formalna uroda nie wystarcza, by skryć dziurę, ziejącą tam, gdzie powinno być serce filmu. Mimo całego profesjonalizmu wykonania, emocje bohaterów tego filmu wydają się wymuszone, a cała opowieść wydumana. Z fitzgeraldowskiej przypowieści o kondycji ludzkiej Fincher i spółka zrobili łzawy romans w efektownych dekoracjach, na siłę wpasowany w historyczne ramy. Od kogo jak od kogo, ale od takiej ekipy oczekuję dużo więcej niż wizualnych cukierków.

Kuferek pełen snów. Fincher nakręcił ten film dla niepoprawnych romantyków i ofiar sentymentalizmu, nakręcił go dla mnie. Niezbyt istotne osoby w życiu bohatera zapisują się w jego pamięci jednym zdaniem, które on potem powtarza dzień w dzień, aż do końca świata. So true, so true.

To jeden z tych dziwnych kinowych przypadków – film nie do końca rozpoznanych powodów rusza jak cholera, a potem nie ma się słów, aby opisać, to co przeżyło. Epicka opowieść o samotności, miłości, upływie czasu, utraconych szansach, konieczności chwytania chwili… W sumie najważniejsze jest to, że najpierw dostrzega się tę całą warstwę emocjonalną, a dopiero potem wystawność i oryginalność całego konceptu i filmowej roboty.

Mistrz mrocznego, anarchistycznego kryminału, David Fincher, zrobił modelowy oscarowy produkt. Dobrze skonstruowana, epicka opowieść o potyczkach z życiem, czasem i uczuciami młodniejącego staruszka, dziwacznego wybryku natury, czyli Benjamina Buttona. Brad Pitt po raz kolejny udowodnił, że jest aktorem nie tylko przystojnym, a Cate Blanchett potwierdziła aktorską klasę. Wielkie uznanie dla scenografów, charakteryzatorów i specjalistów od efektów. Gdy jednak pochylimy się nad fabułą, okaże się, że to sentymentalna wydmuszka.