Opowieść o tym, jak amerykański rząd próbował schwytać najsłynniejszych amerykańskich gangsterów lat 30. - Johna Dillingera, Baby′ego Face′a Nelsona i Pretty Boya Floyda. To właśnie dzięki tym akcjom kierowane wówczas przez J. Edgara Hoovera FBI z niezbyt wpływowej agencji stało się potężną organizacją o światowej sławie.

„Gorączka” B. Tak samo, tylko gorzej. Powodów jest sporo, na początek dwa. Johnny Depp jest gangsterem zbyt litościwym (porwaną dziewczynę drogim płaszczem otuli, znękanemu społeczeństwu dowcip opowie, a dyrektora okradanego banku do piersi przytuli), a format HD zbyt bezlitośnie wszystkie braki obnaża. Deppa ratuje głównie słabiutka rola Bale’a. Natomiast pomysł na stronę wizualną broni się głównie jako koncepcja na chropowatą opowieść o tym, że dobre czasy, kiedy było fajnie, a taśma celuloidowa wszystko upiększała, minęły i nie wrócą.

Jak tu w czasach kryzysu nie kibicować bohaterowi okradającemu banki, w dodatku bohaterowi o zasadach Robin Hooda? A jednak, mimo że Depp kolejny raz udowadnia, że potrafi zagrać wszystko, z filmu wieje emocjonalnym chłodem. Cyfrówka i ujęcia z ręki może i świetnie się sprawdzają we współczesnych miejskich dramatach w rodzaju „Gorączki” czy „Zakładnika”, ale w romantycznym eposie gangsterskim już niekoniecznie.

Perfekcja techniczna – na miarę Michaela Manna i zaskakujący chłód emocjonalny. Czekałem na powtórkę z „Gorączki” i pasjonujący pojedynek dwóch wyrazistych osobowości, tymczasem i agent Purvis Bale’a – który od kilku filmów konsekwentnie gra wszystkie swoje postaci na jednej minie – antypatycznie nijaki, i Dillinger Deepa bez spodziewanego drugiego dna. Ot, chłodnym okiem podziwiałem widowiskowe strzelaniny, jednak losy obu bohaterów były mi zupełnie obojętne.

Wspaniale patrzeć jak ponad sześćdziesięcioletni reżyser o ugruntowanej pozycji jeszcze się rozwija, czegoś w kinie szuka i ryzykuje z odwagą początkującego twórcy, który nie ma jeszcze nic do stracenia. W kategorii aranżacji scen „Wrogowie publiczni” zaliczają się do klasy mistrzowskiej. Mann potrafi dopieścić obraz do granic możliwości, jednocześnie pozostawiając w nim emocje – a na tym poległo już wielu od Kim Ki-Duka począwszy na Davidzie Fincherze kończąc. Brawa za udowodnienie, że cyfrówka może być przyszłością kina i nie musi to odznaczać zastępu domorosłych reżyserów przez trzy dni łażącymi z kamerą po mieście i uznających, że nakręcili film. Jednak chyba największe wrażanie zrobiło na mnie prowadzenie postaci w „Wrogach publicznych”. Właściwie poza Dillingerem, Billie i Purvisem, każdy bohater pojawia się raptem w jednej lub dwóch scenach, ale żaden nie umyka uwadze. W spektakularnym gangsterskim widowisku nie zgubić drobnych ludzkich portretów to sztuka, a Mann stworzył absolutnie wzorcowe połączenie epickiego charakteru z kameralną perspektywą.

Ważniejsze od pytania, kto wygra (Depp czy Bale; występek czy prawo), jest pytanie o to, co wygra: celuloid czy cyfra…? John Dillinger ogląda pod koniec „Manhattan Melodrama” W. S. Van Dyke’a i przez moment dane jest nam oglądać obydwa formaty w jednym kadrze. Srebro taśmy zostawia cyfrowe czernie i błękity daleko w tyle, ale i tak brawa dla Manna za najambitniejszą jak dotąd estetyczną wyprawę w wizualną erę digitalną.

Spektakularne i widowiskowe kino. Pełna profesja, ale po obejrzeniu zostaje jakaś pustka – właściwie dlaczego ta historia ma mnie dziś obchodzić?

Podłączam się pod opinię Piotra, wysoka rozdzielczość pasuje do czasów Wielkiego Kryzysu jak pięść do nosa. Gdyby faktycznie film opowiadał o tym, że „dobre czasy minęły”, a kino „przestało upiększać”, to Dillinger nie byłby romantykiem większym niż system, tylko odrobinę bystrzejszym niż jego zapalczywi kumple przestępcą. Podoba mi się socjotechniczny aspekt działalności bohatera, ale to za mało, żeby mówić o odczarowywaniu starych czasów.

Od lat jestem zakochany w kinie Michaela Manna. To już chyba nieuleczalne. Podobało mi się poprzednie „Miami Vice”, wszak przez recenzentów krytykowane za brak kolorowych koszulek i aligatora na smyczy. „Wrogowie publiczni” również nie zawodzą. Dla jasności – nie oczekiwałem jakiejś wnikliwej analizy sytuacji społeczno-gospodarczej lat 30. i społecznych przesłanek fali bandytyzmu (czego – znów – oczekiwali recenzenci). Oczekiwałem klimatycznego kina gangsterskiego, pomysłowych ujęć, Mannowskich pomysłów na wywoływanie emocji, ładnego wykorzystania muzyki. I dokładnie to otrzymałem. Film rozkręca się – po kilkudziesięciu minutach nie byłem jeszcze przekonany, ale gdy złapał oddech, nie miałem już wątpliwości. Obława (pierwsza) na Baby Face Nelsona doskonale trzyma w napięciu, nocna leśna strzelanina to najlepszy shoot-out, jaki widziałem od lat, natomiast finał to mistrzostwo świata – bo przecież koniec losów Dillingera nie był jakoś bardzo widowiskowy od strony filmowej. Tu zaś – z pewnym szacunkiem dla prawdy historycznej – scena i trzyma w napięciu i oddziałuje emocjonalnie. Ładnie też zaakcentowano zmianę warty w gangsterskim procederze. Aż chciałoby się zrobić gangsterski maraton filmowy. Zacząć, powiedzmy, od „Butcha i Cassidy’ego”, potem obejrzeć „Masakrę w dniu św. Walentego” Cormana, poprawić „Małym Cezarem” i „Nietykalnymi”, potem „Wrogowie publiczni” i zwieńczamy wszystko „Ojcem chrzestnym"…

Legendarny amerykański bandzior został wyposażony w filmie w urok i talent Johnny’ego Deppa. Hollywoodzki rzemieślnik Michael Mann reanimuje mit romantycznego gangstera. Napady na bank i baletowo-krwawe sceny strzelanin robią wrażenie.