St. Trinian – legendarna szkoła dla „młodych dam”. Tutaj na lekcji chemii próbuje się spirytusu, a w czasie przerwy w oparach papierosowego dymu kwitnie hazard i handel używkami. Psotne dziewczynki mają równie psotną Panią dyrektor, która nie boi się skutków liberalnego wychowania. Beztroska anarchia nie trwa jednak długo. Nowy Minister Edukacji postanowi wprowadzić dyscyplinę, a bank upomni się o niespłacone długi i zagrozi zamknięciem szkoły...

Dziewczyny rzeczywiście ładne (są wśród nich między innymi laski Bonda z „Casino Royale” i „Quantum of Solace”), ale jak na mój gust za mało błyskotliwe i dowcipne, a przesadnie, wbrew pozorom, pruderyjne. Najwyraźniej nie jestem w targecie, który wesoło tworzą małoletnie panny emo i fanki Girls Aloud oraz nieco starsi panowie Konrad i Michał W.

Złe dziewczynki mają bal. Oczywiście wszystkie są złe na niby, bo tak naprawdę nagrodzone zostają za solidarność i opiekuńczość, a ich anarchia jest pop-anarchią, bo przecież ktoś musi ten film w kinach obejrzeć. Ale i tak ogląda się wyśmienicie. Punkty dla St.Trinian’s oprócz Firtha i Everetta zdobyły długonogie przedstawicielki klasy „posh"i krótkonogie reprezentantki „emo”.

Bardzo dobra zabawa dzięki sympatycznej anarchistycznej atmosferze, dobremu tempu i dynamicznemu soundtrackowi. Przyznać jednak należy że humor w filmie jest nieco nierówny. Szkolny konkurs bawi znakomicie, podobnie sprawnie zrealizowana akcja w muzeum z wszystkim popkulturowymi nawiązaniami, ale już dowcipy z pieskiem kopulującym z nogą nie są pierwszej świeżości, jak również oklepane motywy ośmieszania ministra edukacji (choć nie naszego). Nie do końca sprawdza się, wydawałoby się, komediowy samograj – romans między dyrektor szkoły (Rupert Everett) i ministrem oświaty (Colin Firth). Brak chemii, ale na osłodę pozostaje odśpiewane przez obu (oboje?) „Love is in the Air”, no i sumie dość fajne role osobno. Poza tym dużo ładnych, seksownych dziewcząt – a to zawsze miło się ogląda.