Lorna przebywa w Belgii nielegalne i stara się zebrać wszystkie dokumenty, które pozwolą jej na spełnienie marzeń o zostaniu tutaj na stałe i otwarciu w Liege małego sklepu. Za radą swojego przyjaciela, Fabio, dziewczyna decyduje się na fikcyjne małżeństwo z uzależnionym od narkotyków Claudym. Lorna ma nadzieję na jego rychłą śmierć, jednak wszystko się zmienia, kiedy okazuje się, że Claudy jest zdecydowany na zerwanie z nałogiem.

Piekarnia braci Dardenne, tak generalnie, raczej nie dla mnie sporządza swe wypieki. To po prostu nie jest moje kino. Ale mimo tego kupiłem tą historię bez wahania, bo każda z relacji między bohaterami (w każdej konfiguracji) pełna jest takiej intensywności, która nie pozwolą się olać, jako „not my cup of tea”. Wszystkie społeczne podpowiedzi i diagnozy dla Europy mam gdzieś. Ale to co dzieje się między bohaterem A i bohaterem B, jest po prostu warte spaceru do kina.

Wyznaję ci ja zasadę, że jeśli już koniecznie publicystyka w kinie, to niechże chociaż będzie z jakimś ładunkiem emocjonalnym. A tu, niestety, sama publicystyka. Co z tego, że niegłupia, skoro ciągnie się toto jak smród za PiSem?

Pozytywne zaskoczenie. Wiedząc, że idę na film o trudnym losie albańskiej emigrantki w Belgii, spodziewałem się ciężkiego kina społecznie zaangażowanego. No i dostałem kino społecznie zaangażowane, ale poza tym angażującą emocjonalnie opowieść o kobiecie, która w parszywym świecie próbuje zachować choć odrobinę dobra, uczciwości, szlachetności, nawet gdy będzie musiała zaryzykować całe swoje życie. Nagroda w Cannes, jak to zwykle u Dardenne’ów, ale tym razem nie główna (uznano pewnie, że trzecia Złota Palma byłaby przesadą). Niech jednak nie odstrasza was od tego filmu szyld kina artystycznego. „Milczenie Lorny” może zapewnić również naprawdę szczere wzruszenie.

Historia emigrantki w Belgii, uwiedzionej łatwością zdobywania pieniędzy przez fikcyjne małżeństwa. Wina i odkupienie opłacone są tu szaleństwem. Bracia Dardenne portretują społecznych wyrzutków, pokazując ich w zwyczajnych, z pozoru mało efektownych sytuacjach. Banalność życia w sztukę zamieniona.