Fanny Brawne ma 18 lat, jest olśniewająco piękną i ciekawą świata dziewczyną. Powściągliwa matka dołożyła wszelkich starań by córka wyrosła na rozważną i dobrze wychowaną pannę. Każdy dzień Fanny wypełniony jest niekonwencjonalnymi zajęciami jak szydełkowanie, bale i długie spacery zawsze w towarzystwie przyzwoitki. Niewinne spotkanie z czarującym młodzieńcem, nieoczekiwanie przerodzi się w pierwszą prawdziwą miłość.

Romansidło upozowane na Sztukę. Nie dałem się nabrać.

To jeden z tych filmów w których scenografia jest trochę ciekawsza od fabuły, co niespecjalnie poprawia słabą ocenę całości. Chyba po raz pierwszy Jane Campion zawiódł wybór kobiecego punktu widzenia. Poza sceną śmierci Keatsa, przez cały czas ma się wrażenie, że opowiadanie z perspektywy ciekawego poety zamiast nieciekawej muzy dałoby szansę nasycenia fabuły przemyśleniami. Tymczasem, na ekranie odbywa się zgrabne upozorowanie głębi (malownicze zdjęcia, subtelnie płynąca kamera, ogólne skupienie i zadumanie) i przykład niegodnej doświadczonej reżyserki wiary, że namysł wynika z przeciągania ujęć. Żadnego drążenia tematów miłości, twórczości, cierpienia etc. na poważnym poziomie.