Minęły trzy lata odkąd Austin Powers, agent specjalnej troski, stawił czoła swemu arcywrogowi, Doktorowi Zło. Jednak Doktor i jego pomocnik, Mini Mój, zdołali zbiec z pilnie strzeżonego więzienia i ponownie chcą spróbować podbić świat. Wspólnie z tajemniczym Złotym Członkiem obmyślają plan, który ma na celu porwanie Nigela Powersa, ukochanego ojca Austina i najbardziej znanego angielskiego szpiega. Podczas pościgu za złoczyńcami, Austin przenosi się do roku 1975 i łączy siły ze swą starą przyjaciółką, Foxxy Kleopatrą, stylową i znającą życie półświatka panią detektyw. Wspólnie muszą ocalić Nigela i powstrzymać Doktora Zło i Złotego Członka.

Lepiej niż w drugim filmie, gorzej niż w pierwszym. To pierwszy Austin Powers, w którym większość dowcipów odnosi się do poprzednich filmów, więc kto ich nie zna, raczej nie skuma o co chodzi (może za wyjątkiem świetnej czołówki). Generalnie nie jest źle - znowu kilka dobrych gagów wizualnych (napisy, scena z fontanną), kilka niezłych scen między Dr. Evil i Scottem i parę zabawnie idiotycznych dialogów. Gorzej, że tym razem rola kobieca nic do filmu nie wnosi, a historyjka jest już jakby lekko czerstwa. Przeszkadza też wrażenie, że dostaliśmy auto-odniesienia, bo nie było pomysłu na nic oryginalnego. Czyli Powers powoli dociera tam, gdzie Bond - do wyczerpania konwencji i do pytania, czy jest sens bawić się w to dalej, czy może trzeba już agenta wysłać na emeryturę (Austin Powers 4: Renty są wieczne).

Austin Powers jaki jest, każdy widzi (‘yeah, baby’) – a najnowszy Austin Powers to Austin do kwadratu. Co jest jednak godnego uwagi w trzeciej odsłonie przygód agenta specjalnej troski – to początkowa sekwencja. Parodia parodii to już poziom, na którym nawet bardziej zaprawionym w postmodernizmie zaczynają dymić czachy, a tu jest... errr.... parodia parodii parodii! Tu Bond, tam Austin Powers, tu Tom Cruise, i jeszcze Cameron Diaz, i Spielberg, i Spacey w takim cameo, że za wymyślenie go powinni chyba przyznać jakąś nagrodę... Aż się w głowie kręci! Gdyby w filmie był choćby jeden moment, dorównujący tym absolutnie piorunującym minutom z początku, wylęgłaby się z tego głupawa komedia... dla intelektualistów - a tak mamy tylko głupawą komedię, z której intelektualiści (jeśli się już na ten film zabłąkają), oraz wszyscy prócz dwunastoletnich matołków, mogą spokojnie wyjść po pierwszej scenie. Za nią jednak przyznaję dwa dodatkowe punkty.