Bohaterką filmu jest Emmy Lloyd, pani psycholog, która specjalizuje się w leczeniu związków i prowadzi własną audycję radiową. Kiedy jedna z jej słuchaczek idzie za jej radą i postanawia zerwać ze swoim narzeczonym, życie Emmy jest poważnie zagrożone. Porzucony chłopak, strażak z Nowego Jorku, nie zamierza bowiem zostawić tak tej sprawy i zamierza dać pomysłowej pani doktor nauczkę.

Przypadkowy film. Tylko zajmuje miejsce w kinach tym przemyślanym.

Cudownie. Jeszcze jedna piękna, pracowita i poukładana lala ocalona przez spontanicznego, wyluzowanego i wrażliwego strażaka od tragedii życia czyli małżeństwa z nudziarzem. Colin Firth u boku Umy Thurman gra tak samo jak obok Bridget Jones. Duża dawka sentymentalnego romantyzmu i niewielka zawartość zabawnej komedii nie odbiegają od przeciętnego przedstawiciela gatunku. I nawet obecność Komedianta niespecjalnie ten bilans poprawia.

Jeffrey Dean Morgan ma jedną przewagę nad plastikowymi ludkami (surogatami…?) zaludniającymi ostatnio komedie romantyczne (Ryan Reynolds, Matthew McConaughey) – wygląda prawdziwie. Nie ma w nim wychuchania; jest Clivem Owenem wydobytym spod dłuta za wcześnie (ma ciut więcej bruzd i niedoróbek). Nie jest naturalnym partnerem dla Umy Thurman, która z kolei za mało ma wulgarności, by sprostać jego zadufaniu. Ale Griffin Dunne zręcznie ogrywa tę parę; miło się na nich patrzy, a jedna scena – testowanie tortów weselnych – trafi do filmowego nieba, mimo że reszta filmu będzie się smażyć w smole.

Paw, ale czy mogło być inaczej? Colin Firth w czterdziestej siódmej wariacji na temat postaci z „Dziennika Bridget Jones”, Uma Thurman jako panna-tulipanna z małą główką, dużym serduszkiem i siedemnastoma litrami botoksu ukrytymi w górnej wardze? Jeffrey Dean Morgan jako dziarski strażak, kochający Hinudsów i koty? No właśnie.

Wypadek przy pracy, ale gwiazdy – Uma Thurman i Colin Firth – w końcu też ludzie i zarabiać muszą. Fabuła obraża inteligencję widza, nawet takiego, który w całości „kupuje” konwencję komedii romantycznej.