Animowana adaptacja klasycznej powieści Charlesa Dickensa o człowieku wziętym przez tajemnicze świąteczne istoty w specyficzną, wewnętrzną podróż. Duchy pokazują Scroogeowi jakim był kiedyś człowiekiem, jakim jest teraz i co się z nim stanie jeśli dalej będzie postępował tak, jak do tej pory.

Warto iść do kina, żeby się przelecieć nad starym Londynem i żeby się przekonać, iż Duch Bożego Narodzenia niepokojąco upodobnił się do Mikołaja Coca-Coli. A poza tym – materiał wyjściowy chyba już jednak nieodwracalnie zaszedł pleśnią.

Z tym filmem jest problem. Bo z jednej strony najnowsze osiągnięcia (wciąż niedoskonałej) technologii motion capture, a z drugiej – pięćset czterdziesta siódma ekranizacja „Wigilijnego Karola”. Wartością dodaną ma tu być Jim Carrey wcielający się, wzorem Eddie’ego Murphy’ego, w niemal wszystkich bohaterów filmu. Tyle że w tak wyświechtanej opowieści jego popisy nie robią – przynajmniej na mnie – żadnego wrażenia.

Widać mam większy procent tetryka w Tetryku niż Koledzy, bo nie uważam, by opowiadanie Dickensa zestarzało się choćby na jotę. I cieszę się, że jest wciąż opowiadane na nowo przez kino – tym bardziej, że Scrooge to rola dające ogromne pole do popisu. W tym nowym filmie jest kilka świetnych efektów trójwymiarowych, ale efektem naprawdę piorunującym jest rola (role!) Carreya. Zagrał genialnie we wszystkich wcieleniach i to właśnie jego kreatywność pozwala przeżywać tę opowieść na nowo. Jak mawiała pani Pazura w You Can Dance: „Jestem na tak”.

Piszę tę notkę po „Avatarze”, wiec z wrodzonego miłosierdzia przemilczę imaxowe czary ze straganu Zemeckisa. Co do reszty, rację ma Piotr – może gdyby wszyscy reżyserzy świata dostali trwający dekadę zakaz kręcenia „Opowieści wigilijnej”, ta historia byłaby w stanie mnie porwać. No i ten rozbrajający moment, w którym Scrooge wybiega rozradowany na ulicę i nikt nie myśli, że dostał zajoba, tylko wszyscy już wiedzą, że się odmienił – toż to empatyczny triumf całej ludzkości.