Historia sięga lat 60-tych, kiedy 16-letnia Harriet Vanger, pochodząca z zamożnej rodziny, znika bez śladu. Czterdzieści lat później dziennikarz gazety „Millennium” - Mikael Blomqvist otrzymuje nietypowe zlecenie - wpływowy przedsiębiorca Henrik Vanger zwraca się do niego z prośbą o spisanie rodzinnej historii. W trakcie wyszukiwania potrzebnych do kroniki familijnej informacji wychodzi na jaw prawdziwy powód zlecenia – odnalezienie zaginionej siostrzenicy Vangera – Harriet.

Niezła adaptacja świetnego kryminału. Główną zaletą jest tu aktorstwo, szczególnie niesamowitej Noomi Rapace w roli Lisbeth Salander. Główną wadą – pewna „telewizyjność” narracji – miałem wrażenie, jakbym oglądał nie film kinowy, a serial w rodzaju „Kamieni śmierci”.

Pół żartem przywołam tu slogan stary jak kino: „Książka była lepsza”. Choć trzeba sprawiedliwie przyznać, że filmowa adaptacja znakomitej powieści Larssona wyszła zupełnie przyzwoicie i może rywalizować poziomem realizacyjnym z hollywoodzkimi przedstawicielami gatunku. Intrygująca zagadka kryminalna sprzed lat, dawka suspensu, niestandardowa bohaterka. Gdyby jeszcze tylko aktorzy nie mówili po szwedzku… Nie pasi mi kilka zmian w fabule (np. znika najważniejszy motyw, który sprawia, iż główny bohater przyjmuje zlecenie bogatego przedsiębiorcy), za to świetnie dobrano Noomi Rapace do roli Lisbeth Salander. Rehabilitacja szwedzkich filmowców-adaptatorów po nudnym „Wallanderze”.

Zaskakująco wierna adaptacja książki, która odziedziczyła jej zalety i niestety wady. Zaletą jest oczywiście Salander i jej laptociąg (film dzieje się o parę lat później niż książka, ale każdy model Macintosha pracowicie zastąpiono jego młodszym o parę lat następcą – rispekt!). Wadą – z deczka pierdułowaty Blomqvist. Powolna narracja przeszkadzała kol. Dobremu, ja to akurat zaliczyłem do zalet. To nie jest hollywoodzki kryminał z akcją pędzącą na złamanie karku, ale odebrałem to jako przyjemną odmianę.