W wielkim mieście, które nigdy nie zasypia, codziennie budzi się miłość. Znakomici reżyserzy wraz z największymi gwiazdami światowego kina wykreowali niezwykłe dzieło, w którym, jak w kalejdoskopie, przeplatają się zaskakujące i elektryzujące opowieści o miłości. Zabawne, porywające, nastrojowe, pełne seksu, przyśpieszające bicie serca historie uczuciowych związków w zachwycającej scenerii romantycznego miasta.

To chyba pierwsza filmowa antologia bez ani jednej udanej nowelki? Jestem pełen podziwu dla betonowej solidarności twórców – kręcą odę do Stolicy Indywidualizmu, a żaden się nie wyłamał, by pokazać coś ciekawego.

Zakochany…? Nowy Jork…? Ani jedno, ani drugie nie przedostało się na ekran. Większość nowelek jest irytująca i przefajnowana, a pomiędzy nimi wstawiono jakieś szuru-buru kamerą w tę i we w tę, jakby ktoś nie wyłączył cyfrówki. Całym sercem wierzę w założycielską tezę tego filmu – że Nowy Jork jest najbardziej ekscytującym i erotycznym miastem świata – ale na ekranie nie widzę jej potwierdzenia. Widzę wysiłek marketingowy mający sprzedać kinowy folder pt. „I Love New York”. Kto tęskni za ekranową magią tego miasta, niech sięgnie po „Manhattan” Woody’ego Allena.

Różnicę między „Zakochanym Nowym Jorkiem”, a starszym o trzy lata „Zakochanym Paryżem” wyznacza poziom próżności. O ile dziewiczy projekt wydawał się spontanicznym, nie do końca udanym, aczkolwiek intrygującym eksperymentem artystycznym, jego kontynuację określić można już tylko mianem marketingowej ekspozycji. Twórców autonomicznych i świadomych własnej drogi (od van Santa po braci Coen) zastąpili głównie rzemieślnicy o przeciętnej reputacji (Brett Ratner, Allen Hughes) i artyści skrępowani własnym zagubieniem (Mira Nair, Shekhar Kapur). Z tak osobliwego połączenia wyłania się zunifikowany patchwork, który w swym wątpliwym wyrafinowaniu sprawia wrażenie kompilacji scen usuniętych z niedawnych „Walentynek” Garry’ego Marshalla.