Ameryka lat 30. Michael Sullivan (Tom Hanks) jest zawodowym zabójcą pracującym na zlecenie irlandzkiego gangu, którego szefem jest John Rooney (Paul Newman). Pewnej nocy jego syn Michael junior staje się świadkiem popełnionej przez ojca zbrodni. Wkrótce potem z rąk zabójców ginie żona Sullivana i jego drugi syn - Peter. Zrozpaczony ojciec prosi o pomoc Franka Nitti (Stanley Tucci), prawą rękę Ala Capone. Gdy ten mu odmawia, Sullivan postanawia pojechać z synem do miasteczka Zatracenie, w którym mieszka ciotka chłopca. Nie wie jednak, że Nitti wysłał w ślad za nim bezwzględnego mordercę Maguire′a (Jude Law).

Nic szczególnego niestety. Poza wizualną stroną i kilkoma ładnymi zabiegami stylistycznymi dostaliśmy tylko przewidywalną, średnio opowiedzianą historię, której jakoś brakuje odpowiedniego ciężaru. Nawet najważniejszy dla filmu temat - ojców i synów - nie wykracza tu poza znane schematy. Wszystko co Mendes miał w tej kwestii do powiedzenia powiedział przez pierwsze pół godziny i aż do samego zakończenia nie posunął się w rozwoju relacji ani kroku dalej. A zakończenie też niestety okazało się przewidywalne. Można obejrzeć, ale nie ma o czym pomyśleć.

Jeśli Sam Mendes nie ma nic do powiedzenia i posługuje się wytartymi schematami, a najlepszą kreację w filmie z Tomem Hanksem i Paulem Newmanem tworzy Jude Law, coś jest nie halo. Niezły wizualnie, ale nużący i niesamowicie pusty film.

Ajajajajaj... jak by to napisać, żeby nie skrzywdzić Sama Mendesa. Poczułem do niego szaloną sympatię dowiadując się, że zapadł w ciężką depresję po zbyt udanym debiucie. Spodziewał się, że jakikolwiek nie będzie jego drugi film, będą się czepiać. No ale nic nie poradzę na to, że też się czepnę. Nie znam komiksu, mogę się z tego filmu domyślić, że był świetny, ale komiksowy patos niestety często na dużym ekranie przechodzi w banał. Również w tym przypadku. Jude Law gra rzeczywiście rewelacyjnie, ale to już wszystko, co mogę napisać o tym filmie dobrego. Poza tym mamy tu już tylko jedną zmarnowaną szansę po drugiej.

Jeśli rozdawano by nagrody za skuteczność w angażowaniu do projektu znanych i utytułowanych twórców, ‘Road to Perdition’ pewnie dostałoby ich mnóstwo. Niestety, jeśli pominąć taką opcję, na nagrodę zasługuje naprawdę tylko wizualna strona filmu – Conrad Hall wyczarował następne przepiękne zdjęcia, a scenograf Dennis Gassner nadał całości urok znany z robionych przez niego aranżacji dla braci Cohen. Reszta to dość banalna historia bez morału, której płytkości nawet komiksowy rodowód nie usprawiedliwia. Sam Mendes dostaje ode mnie jedną żółta kartkę za zupełny brak pomysłu na wykorzystanie Toma Hanksa i Paula Newmana (tacy giganci na planie, a najbardziej wyrazistą rolę gra Jude Law? Coś tu nie tak!). Drugą zaś - za bezmyślne marnowanie wody, od której nadmiaru może wręcz chlupać w butach widzom w pierwszych rzędach. Jak dla mnie - góra porodziła mysz, a punkty przyznaję wyłącznie za piękna oprawę całości i postać grana przez Lawa.

Wyśmienity film, którego jedynym mankamentem jest to, że za dużo po nim oczekiwano. Mendes nie przeskoczył swego debiutu, ale nie zmienia to faktu, że stworzył coś nad wyraz godnego uwagi. Klimat, postacie, zdjęcia, fabuła - wszystko na najwyższym poziomie. Tym bardziej cieszy, że rzecz na podstawie komiksu - na pohybel komiksofobom! A że zabrakło w tym odrobiny iskry bożej, którą miała 'American Beauty'? Nic to.

Historia prosta, ale ma dwie niewątpliwe zalety - jest wspaniale sfilmowana i ma ten fascynujący klimat filmu gangsterskiego z lat trzydziestych. Na dodatek, na wzór antycznej tragedii, dla bohaterów nie ma dobrego wyjścia i dla wszystkich owa droga do zatracenia jest jedynym szlakiem, którym mogą podążać ('Żaden z nas nie zobaczy nieba'). Głównym mankamentem filmu zdaje się być fakt, że wyreżyserował go Sam Mendes, a ciężko tworzyć nowy film po 5 oskarach za debiut. Tym niemniej ten film mu się udał, a dwie sceny - strzelanina w deszczu i egzekucja w hotelu - choć proste, na pewno na długo zapadną mi w pamięć.