Bohaterem filmu jest Tomek, szesnastoletni chłopak żyjący z rodzicami i siostrą w bloku tuż przy granicy. Pewnego dnia Tomek poznaje tajemnicę swojego szkolnego kolegi, Ciemnego. On i kilku innych nastoletnich chłopców sprzedają się za pieniądze niemieckim pedofilom. Dziewczyną Tomka jest Marta. Aby spełnić jej różne marzenia i kaprysy, Tomek próbuje zarabiać jakieś pieniądze.

Łatwo „Świnki” poszczuć psami, ale jednego Glińskiemu odmówić nie można. Reżyser jest konsekwentny. Od „Cześć, Tereska” przez „Benka” aż po „Świnki” dotyka ludzi, którzy zasługują na portret w kinie społecznie zaangażowanym. Tym razem problemem jest prostytucja chłopców na granicy polsko-niemieckiej. Niestety, Gliński w słusznej sprawie puszcza wodze fantazji wynajdując niewiarygodne rozwiązania fabularne. Tu – podobnie jak w „Benku”, gdzie bohater górnik nagle znajduje złoża węgla – pozwala przejąć lukratywny interes nastolatkowi. Miałem okazję zapytać reżysera, na rzecz czego zrezygnował z realizmu. W odpowiedzi usłyszałem, że z żadnego realizmu nie rezygnuje, a moje pytanie wynika wyłącznie z nieznajomości realiów terenów przygranicznych, gdzie najbardziej w cenie jest władanie językiem niemieckim. Tego wyuczył się młodociany bohater „Świnek”, dlatego bez problemu może poprowadzić burdelowy biznes. Jeśli językiem niemieckim można zwalczyć broń palną, to w tym szaleństwie rzeczywiście jest metoda. Sam, mimo wszystko, nie odważę się spróbować i pozostanę nieprzekonany do tej teorii.