Harry, Ron i Hermiona wyruszają w niebezpieczną misję. Ich zadaniem jest znalezienie i zniszczenie horkruksów, dzięki którym Voldemort sieje zniszczenie i jest nieśmiertelny. Troje osamotnionych przyjaciół nie mogących liczyć na porady swoich profesorów i opiekę Dumbledore’a, musi teraz bardziej niż kiedykolwiek wcześniej polegać na sobie nawzajem. W pobliżu czają się jednak Ciemne Siły, które grożą rozdzieleniem przyjaciół.

Jak na „boksofisowy” hit, to film wręcz kameralny. Yates konsekwentnie oszczędnie dawkuje efekty specjalne i na pierwszy plan wyciąga „cierpienia młodego Pottera”. Widowisko nieco na tym traci, ale z kolei dostajemy ładną opowieść o wyobcowaniu chłopaka skazanego na heroizm. Harry cały czas jest spięty i rozluźnia się tylko w scenie tańca z Hermioną. Widz takoż. Niezła przystawka przed wielkim finałem.

Animacja w środku filmu jest zachwycająca, Yates nakręcił w sumie swojego najlepszego „Pottera”, ale przyznam, że nie jestem fanem trzech ostatnich filmów z serii. Angielski reżyser to bezstylowy rzemieślnik, który sceny akcji prowadzi z temperamentem flegmatyka i nie bardzo radzi sobie z udramatyzowaniem scenariuszy powstałych na motywach kolubryn Rowling. Columbus zrobił poprawne kino familijne; Cuaron mroczny, emocjonujący thriller polityczny; Newell podarował nam wielkie widowisko, nastoletnie romanse bez żenady i przejmującą śmierć Cedrika Diggory’ego. U Yatesa zgony nie poruszają, między snującymi się przez większość filmu bohaterami dzieje się niewiele, a taniec Harry’ego i Hermiony w cuglach wygrywa mój prywatny konkurs na największy „face palm” cyklu.

Dwugodzinny rozbieg przed wielkim bum – mam nadzieję, że okaże się uzasadniony. Na razie dostajemy dosyć monotonną fabułę, dyktowaną kolejnymi teleportacjami bohaterów i niepodociskaną emocjonalnie w zbyt wielu momentach. Harry i Ron ciekawie się aktorsko wyrobili, tyle, że pogoń wydarzeń trzyma ich rozterki na poziomie sprzed dwóch części.

Trudno oceniać pierwszą część bez znajomości drugiej. Pewnie potem zmienię zdanie. Na razie powiem, że film ma swoje słabe strony, przede wszystkim całą sekwencję namiotowo-podróżniczą. Po prostu nic się nie dzieje przez dobry kwadrans. Ale ma wielkie momenty, np. orwellowskie sceny w totalitarnym Ministerstwie Magii. Te wszystkie smaczki w tle – socrealistyczny pomnik potęgi magii, broszury propagandowe o mugolach i czystości krwi! Bardzo dobrze grają dzieciaki, które nie są już dzieciakami. Ktoś kiedyś bardzo dobrze ich wybrał, przecież jeszcze nie wiedząc, jak oni dojrzeją. Uwaga: obejrzałem wersję dubbingową (pokaz prasowy) i z napisami (prywatnie, z potomstwem). UNIKAJCIE TEGO DUBBINGU!

Za każdym razem, kiedy czytam, że nic się nie dzieje, myślę w duchu: Czechow! Nie pomylcie się, w tym wypadku nie ma tu nic z rosyjskiego mistrza. W „Insygniach Śmierci” nic się nie dzieje i w warstwie fabularnej, jak i w efektach specjalnych – tych jest jak na lekarstwo. Pomimo to, przedostatni Harry jest ciekawym – umówmy się – studium młodocianego bohatera. Opanowanie sztuki czarów i wierna ekipa u boku nie wystarczą, by problemy same się rozwiązały. Te dość banalne wnioski podane są u Yatesa w sposób nieinfantylny, w sam raz dla nastoletniej publiczności, czyli głównego targetu cyklu. Starsi widzowie powinni zachwycić się scenami w Ministerstwie Magii – jest tu kilka intrygujących nawiązań.