Złotowłosa księżniczka została porwana jako dziecko z zamku swoich rodziców i uwięziona w samotnej wieży. Teraz jest już nastolatką, która z pomocą pewnego złodziejaszka ucieka na wolność i wyrusza w niesamowitą podróż. Razem ze swoim nowym pomocnikiem musi zmierzyć się nie tylko z groźnym pościgiem, ale także z… burzą blond włosów.

Jeden z ulubionych filmów mojej córki. Kiepski argument? Nic na to nie poradzę, ojcowie małych dziewczynek z pewnością mnie zrozumieją (o, Konrad na przykład).

Spadek formy przeżywającego ostatnio renesans studia Disneya, na którego filmie cieniem położyło się – jakżeby inaczej – dziedzictwo „Shreka”. Mrugamy okiem, dystansujemy się, bierzemy w nawias, a magii i zabawy zdecydowanie za mało. „Księżniczka i żaba” innowacyjnie wykorzystała staroświecką estetykę, zbijając humorem sterane szablony, aby szybko przygotować ich przetworzone, ale nie zdekomponowane wersje. W „Zaplątanych” twórcy stąpają cichutko i ostrożnie, byle tylko uniknąć posądzenia o naiwną inwestycję w disneyowską fantazję. Byłoby to interesujące, gdyby zaoferowali krytyczną alternatywę, ale zamiast tego zatrzymują się w pół drogi. Bronią się pojedyncze gagi i głos Macieja Stuhra.

Tytuł jak z wczesnego Fassbindera, paleta kolorystyczna jak z filmów o Barbie lub Moim Małym Kucyku, tonacja trochę Shrekowa, trochę disnejowska. Coś się nie klei. Szkoda, bo to jubileusz (50-ta pełnometrażowa animacja studia). Wolę tę 49-tą: „Księżniczka i żaba” nie mieli ani CGI, ani 3-D, a biją „Zaplątanych” na głowę.

Nigdy nie zrozumiem rynku rządzącego kinem familijnym. Piękna „Księżniczka i żaba” podobno źle się sprzedawała, bo w tytule było słowo „księżniczka”, więc „Zaplątanych” genderowo dochłopczykowali. Ale po co? I tak najpiękniejsza w tym filmie jest neutralna genderowo scena puszczania lampionów. Dla niej warto iść na wersję 3D!

Wydaje mi się, że moi szanowni koledzy nie oglądali tego filmu w jedynej słusznej pozycji – z czteroletnią córeczką na kolanach. Inaczej by tak nie marudzili, bo „Zaplątani” to kawał znakomitego filmu familijnego – mądrego, dowcipnego, wzruszającego, nie nudzącego ani przez chwilę ni dorosłych, no dzieci, a gdy trzeba – naprawdę wzruszającego. No i oczywiście perfekcyjnie wykonanego, z ładną animacją i przecudną grą świateł. A koń Maximus moim nowym filmowym idolem.

Bardzo udana reaktywacja baśni braci Grimm o Roszpunce. Złotowłosa piękność ma tu zadziorny charakterek, zakochuje się w miłym złodziejaszku, a nie w nudnym księciu, a zamiast czarownicy, mamy obsesyjnie walczącą o młodość kobietę. Akcja pędzi lotem błyskawicy, jest tu mnóstwo zwrotów akcji, gagów, dialogi skrzą się dowcipem. Do tego fantastyczna animacja i kilka melodyjnych piosenek. Dziecko ukryte w dorosłym będzie zachwycone. Tak samo jak dziecko dorosłego, przyprowadzone do kina.