Tytułowy mściciel i mistrz w posługiwaniu się bronią sieczną, to pochodzący z Meksyku agent federalny, ukrywający się w Stanach Zjednoczonych. Skorumpowany senator, który wykorzystuje go do własnych celów, popełnia życiowy błąd – oszukany i rozjuszony Maczeta wkracza do akcji z zabójczym rozmachem. Bo kiedy wnerwisz faceta, który nie ma nic do stracenia, musisz liczyć się z ostrymi konsekwencjami.

W zasadzie nie wiem skąd się to bierze – bohater jest mdły i nijaki, fabuła obojętna, szaleństwo umiarkowane – a jednak ogląda się Rodrigueza dobrze, jakoś nie chce się przestać i jest z tego sporo przyjemności. Po seansie przypomniałem sobie fake-trailer z „Grindhouse” będąc prawie pewnym, że zapowiadał on zupełnie inny film. Skąd – wygląda, jakby już wtedy Rodriguez miał przygotowane kropka w kropkę!

Tyle wspaniałości, że nie wiadomo od czego zacząć: Alby w outficie, Lohanki w habicie, skoku na jelicie? Rodriguez znów przyrządził wyborne mexploitation, a jakby tego było mało, przedstawił zupełnie realne problemy latynoskich imigrantów z tak zaraźliwym entuzjazmem, że wraz z bohaterami chce się krzyczeć „Viva la revolución!” i rąbać gringos z zacięciem godnym co najmniej drwali z mBanku. Pewnie nie uwierzycie, ale nawet Chuck Norris czuje respekt przed Maczetą.

W zasadzie zgadzam się z tetrykiem Michałem, ale dokładnie tego oczekuję od Rodrigueza: kina klasy B bez parodystycznej, inteligenckiej zgrywy; prostego, dynamicznego i bezwstydnego; politycznego (i populistycznego) zgodnie z najlepszą tradycją nurtu. Rewolucja proletariacka w finale ucieszyła me oko, ale bawiłem się rewelacyjnie także ze względu na wspaniały casting (Seagal i Fahey grają role życia)!

Maczeta nie pisze notek tetrycznych.

Marksistowski komiks Rodrigueza: mało wyobraźni, dużo energii. Nie rozumiem zachwytów, bo jeśli czegoś mi tu brakuje, to właśnie udanej zabawy formą (naprawdę szczytem dowcipu ma być posadzenie DeNiro za kółkiem taksówki…?). Jest to w miarę solidnie zrobiony film klasy B – i tyle. Bezcenny Danny Trejo ma twarz, którą można by rąbać drwa. Podobał mi się też makabryczny slapstick (jelito jako lina ratunkowa) i przypomniany po latach Jeff Fahey jako teksański milioner z szafirowym spojrzeniem.

Z wszystkich smakowitości tego filmu zwrócę uwagę na Roberta de Niro. Jezus Maria, jakie ten człowiek ma poczucie humoru i zmysł autoironii! W życiu bym nie pomyślał, pamiętając jego role z lat 70. i 80. Tu się nie zgadzam z Konradem, że de Niro swoim wizerunkiem bawi się w mniejszym stopniu. Nie wiem jak to napisać bez spojlowania, ale ostatnie chwile z życia jego bohatera to rewelacyjna jazda po bandzie. W kategorii bawienia się wizerunkiem „aktora ze szkoły Stanisławskiego”. Po raz pierwszy w swojej przygnębiająco długiej karierze Steven Seagal nie obsysa!

Prawie, że typowy Rodriguez, co może być odczytane zarówno jako zaleta i wada. Dostajemy w gruncie rzeczy w dużej mierze to samo, co widzieliśmy w „Desperado” i „Planet Terror” (niektóre sceny są nawet dość dokładnie skopiowane), fabuła ma przede wszystkim bawić, a Rodriguez-efekciarz regularnie daje swoje typowe popisy (flaki, laski, one-linery te sprawy). Na dłuższą metę to powinno nużyć, ale tutaj po pierwsze, o dziwo, Rodriguez nie przegina, a poza tym film na szczęście ma kapitalne pomysły obsadowe z Dannym Trejo w roli, jakiej nikt do tej pory nie odważył się mu dać, z bawiącymi się swym wizerunkiem Stevenem Seagalem, Donem Johnsonem i (w odrobinę mniejszym stopniu) Robertem de Niro i z bawiącym się wizerunkiem Jessiki Alby i Lindsay Lohan samym Rodriguezem. No i ten wątek społeczny w gruncie rzeczy dający nieco do myślenia.

Stylowa bardzo siekanka, makabryczny żart filmowy. Nareszcie Danny Trejo doczekał się głównej roli.