Ścigane przez czarownika Gargamela Smerfy trafiają do współczesnego Nowego Jorku, z którego muszą wrócić do swojej magicznej wioski zanim wytropi je zły czarodziej.

Marketingowy potworek; polany wazeliną cukierek w kolorze błękitu (strasznie brzydkiego); zrobiona bez smaku i poczucia humoru pulpa, w której nie ma żadnych bohaterów, żadnej historii, na której komukolwiek by zależało, żadnego wdzięku, uroku, magii. Tetryk Michał Oleszczyk wzniósł się na wyżyny i zinterpretował ten film na swoim blogu (bardzo ciekawie), ale mnie to wszystko stanęło w gardle.

Recenzje fatalne: krytycy nie cierrrrrpią „Smerfów” co najmniej równie mocno, co Gargamel! Ale moim zdaniem nie jest aż tak źle. Świetne efekty 3-D, dużo udanego slapsticku i naprawdę chwytający za serce Ciamajda, który wreszcie dostaje szansę uratowania smerfowego świata.