Julię dręczą koszmary. Żeby je pokonać zaczyna studiować psychologię. Pewnej nocy czuje instynktownie, że wzywa ją na pomoc jej przyjaciel z dzieciństwa, Billy. Bez wahania jedzie na spotkanie z nim. Billy ze szczegółami opowiada jej o potworach dręczących go od kilkunastu lat, o tym, że nienawidzą światła, i że kiedyś po niego przyjdą. Julia rozpoznaje u niego schizofrenię paranoidalną. Z czasem zdaje sobie jednak sprawę, że koszmary, które ją dręczyły w dzieciństwie to te same, które prześladują Billy′ego. Gdy doprowadzony do skraju wyczerpania chłopak popełnia samobójstwo, Julia postanawia odprawić egzorcyzmy...

Najgorszy horror ostatnich miesięcy, a może i dekady. Zero pomysłu, nastroju, napięcia, reżyserii, aktorstwa, czegokolwiek. Robert Harmon zadebiutował 18 lat temu „Autostopowiczem”. Film dzikim fartem nawet mu się udał (oczywiście głównie dzięki Hauerowi) i gość uchował się w branży do dziś. A z takim talentem powinien co najwyżej kręcić bączki.

Film dość marny produkcyjnie, nieszczególnie zagrany, kompletnie niedorzeczny, a pod koniec nic nie zostaje wytłumaczone – ale muszę powiedzieć, że jednak robi swoje! Bałam się jak trzeba, choć nie potrafię powiedzieć dokładnie czego. Znaczy to, że rzecz ma nastrój, a w tym gatunku powinno być to docenione.

Straszny film. Horrory mają u mnie punkty za pochodzenie, ale ten to nieudolne śmieci. Reżyser klimacił, klimacił i przeklimacił, aktorstwo drewniane do potęgi a fabuła - dorosła wersja "Potworów i spółki" - woła o pomstę. Głośno woła.