Ameryka, czas Wielkiego Kryzysu. Felix Bush, pustelnik, który przez ponad 40 lat mieszkał samotnie i unikał wszelkich kontaktów, nagle pojawia się w lokalnym miasteczku. Wywołuje niemałe zamieszanie, które wzmaga się, gdy mężczyzna wyjawia cel swej wizyty. Otóż zamierza on zorganizować swój pogrzeb, który odbędzie się jeszcze... za jego życia.

Film jest przede wszystkim fatalnie wyreżyserowany: monotonne tempo, inscenizacje jak z czasów „Bonanzy”, kompletnie wyprane z emocji interakcje bohaterów – co dziwi tym bardziej, że najczęściej są to interakcje „twarzą w twarz”, które z samej swej natury powinny podnosić temperaturę. Do tego, mimo Murraya w obsadzie, rzecz ma kuriozalnie wręcz podniosły charakter, a motywy kierujące Duvallowym męczennikiem wydają się koniec końców cokolwiek wydumane.

Wielka Tajemnica, Wielcy Aktorzy, Wielki Producent. Niby Wielka Sensacja. Zupełnie nieadekwatna do filmu. Małego, kameralnego, niespecjalnie zajmującego, opartego właściwie tylko na humorze postaci granej przez Murraya. Poważnych rzeczy w „Aż po grób” zabrakło, mimo, że dla takiej fabuły wydawałyby się wręcz budulcami. Wyrzuty sumienia, niszcząca siła skrywanej wiele lat prawdy, przejmująca samotność – to nie krąg zainteresowań Aarona Schneidera, bardziej zajętego groteskowymi walorami opowiadanej historii. Clint Eastwood bez trudu powiązałby w takiej fabule powagę z ironią. Debiutujący w roli reżysera Schneider nie ma niestety tak wprawnej ręki jak Brudny Harry. Toteż za rączkę prowadzi go Bill Murray – to jego film.