Czarny Łabędź
(Black Swan)
Darren Aronofsky
‹Czarny Łabędź›
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  |
|---|
| Zaloguj, aby ocenić |
|---|
|
| Tytuł | Czarny Łabędź |
| Tytuł oryginalny | Black Swan |
| Dystrybutor | CinePix |
| Data premiery | 21 stycznia 2011 |
| Reżyseria | Darren Aronofsky |
| Zdjęcia | Matthew Libatique |
| Scenariusz | Mark Heyman, Andres Heinz |
| Obsada | Natalie Portman, Mila Kunis, Winona Ryder, Vincent Cassel, Toby Hemingway, Sebastian Stan, Barbara Hershey, Janet Montgomery, Ksenia Solo, Marty Krzywonos |
| Muzyka | Clint Mansell |
| Rok produkcji | 2010 |
| Kraj produkcji | USA |
| Czas trwania | 103 min |
| Gatunek | dramat |
| Zobacz w | Kulturowskazie |
| Wyszukaj w | Skąpiec.pl |
| Wyszukaj w | Amazon.co.uk |
Opis dystrybutora
"Czarny Łabędź" to thriller psychologiczny rozgrywający się w środowisku nowojorskich tancerzy klasycznych. Nina to baletnica, która zaczyna rywalizować z nową członkinią zespołu tanecznego, Lily.
Teksty w Esensji
Filmy – Recenzje
Piotr Dobry, Łukasz Gręda, Mateusz Kowalski, Karol Kućmierz, Joanna Pienio, Patrycja Rojek, Konrad Wągrowski, Kamil Witek
‹Porażki i sukcesy A.D. 2011›Filmy – Wieści
Utwory powiązane
Aronofsky przesadza i wzbudza przesadne reakcje. Tymczasem ani to skandal, ani arcydzieło. Nie zaszkodziłoby reżyserowi, gdyby przesadził jeszcze bardziej i się leciutko przegiął. Bo ta śmiertelna powaga robi wrażenie, jakby mu się wydawało, że porusza temat dziewiczy. Może dlatego przechodzi obojętnie wobec sytuacji potencjalnie groteskowych. Ale ciągle to jednak film bardzo ładny plastycznie i efektownie zagrany (wreszcie nie-irytująca Natalie Portman).
Aronofsky zrobił film na wskroś „swój”, a zarazem będący esencją, wyciągiem z twórczości moich (i jego pewnie też) ulubionych reżyserów. Jest w „Łabędziu” klimat i psychotyczne obsesje Polańskiego, są transformacje i fascynacja ciałem Cronenberga, tematyka i stylistyka typowe dla Daria Argento (kobiety, horror, środowisko artystyczne, operowanie bielą i czerwienią). Fascynujące, po prostu fascynujące.
BH – Błażej Hrapkowicz [5]
Punkty za zdjęcia Libatique’a, rolę Portman, elementy kina grozy i trzeszczące kości baletnicy. Niestety, Aronofsky nie wyciągnął wniosków z artystycznego sukcesu „Zapaśnika” i udaje, że ma coś NIESŁYCHANIE DONIOSŁEGO do powiedzenia, podczas gdy kupczy banałami z targowiska modernizmu (Ofiara Na Ołtarzu Sztuki, Perfekcja Za Cenę Najwyższą). W „The Wrestler” obsesja, autodestrukcja i męka ciała na potrzeby spektaklu robiły ogromne wrażenie, bo Aronofsky zrozumiał, że wyrafinowana forma nie jest równoznaczna z Hugh Jackmanem w bańce mydlanej i darował sobie barokowe ornamenty. „Czarny łabędź” to jeden wielki ornament, który ozdabia pustkę. Chwilami nawet ładnie, ale co z tego?
UL – Urszula Lipińska [7]
Dla mnie to film przede wszystkim o tym, że artysta, człowiek wrażliwy i ambitny, widzi świat mocno wyostrzonym. Drobiazgi rosną do monstrualnych rozmiarów, dziwne akcenty biorą górę nad ogółem i wszystko dookoła nabiera demonizmu, waloru zagrożenia. „Czarny łabędź” podaje to w formie adekwatnej do treści, wrzucając widza w samo sedno i drąży do końca, w którym nawet bardzo kiczowaty pomysł przekonuje.
MO – Michał Oleszczyk [5]
Letnia histeria w ekskluzywnym opakowaniu (zdjęcia!) sprzedawana jako bajka o Odkupicielskiej Mocy Sztuki. Sądząc po powszechnym uwielbieniu, albo coś ze mną nie tak, albo Czarny Łabędź przejął władzę nad krytyką filmową.
KW – Konrad Wągrowski [7]
Po pierwsze – balet to nie temat filmu Aronofsky’ego, balet to jego sceneria. Dlatego uwagi krytyczne na temat tego, że piękna sztuka baletu nie jest wystarczająco dobrze pokazana odrzucam jako niezorganizowane. Ale z drugiej strony nie mam zamiaru się zachwycać. Jako opowieść alegoryczna na temat tego, co jesteśmy w stanie poświęcić dla perfekcji film sprawdza się średnio, wolę więc go odbierać jako estetycznie wysmakowaną i ciekawą opowieść grozy. Ale Natalie Portman zasługuje na wszelkie nagrody, nie tylko dlatego, że się odchudziła i tańczy. Natalie nie tylko pięknie oddaje rozedrganie bohaterki, ale i jej brak seksapilu, co dla tak atrakcyjnej aktorki musiało przecież być wyzwaniem…
Licealna egzaltacja hasłem „sztuka dla sztuki” urasta u Aronofsky’ego w wielkie misterium. Artystką-Cierpiętnicą jest postać baletnicy znakomicie odegranej przez Natalie Portman, scena pozostaje w znaczeniu dosłownym, a tłem muzycznym staje się „Jezioro łabędzie” Czajkowskiego (co ciekawe, fragment baletu można było niedawno usłyszeć w „Ludziach boga” Xaviera Beauvois). Resztę stanowi gęsta atmosfera, schizofreniczna fabuła, wspomagana świetnymi zdjęciami Libatique’a, tasowanymi sprawnym montażem. Przesłania w tym niewiele, sensu również, za to wizualna frajda wystarcza, by obejrzeć film z niekłamaną przyjemnością.
Znakomicie zrealizowany, sfotografowany i zagrany film. Dramat osuwającej się w szaleństwo baletnicy (świetna rola Natalie Portman) rozgrywa się wśród artystycznych i seksualnych obsesji, zamkniętych w fantastyczne zdjęcia Matthew Libatique’a. Horror psychologiczny spod znaku Polańskiego splata się z leitmotivami sztuki Aronofsky’ego, senne majaki konkurują z naturalizmem. Widok umęczonego ciała baletnicy sprawia ból, razem z nią drżymy, czy mięśnie i kości wytrzymają kolejny wysiłek. Końcowy efekt filmowy – olśniewający.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…]
[rozwiń]
Michał, zgadzam się z Tobą w stu procentach. Film jest słaby, od początku wiadomo w jakim zmierza kierunku. Właściwie nie trzeba go oglądać żeby wiedzieć jak się skończy. Zero gradacji napięcia, film przewidywalny, nic nowego. Natomiast osławiona scena lesbijska, moim zdaniem, została wprowadzona jedynie żeby przyciągnąć więcej ludzi do kin. Żałosny i niski chwyt. Ten film to strata czasu.