"Trio z Belleville" jest długometrażową animacją pełną zadziwiających pomysłów wizualnych i czarnego humoru. Wychowywany przez babcię Champion jest samotnym, małym chłopcem, któremu radość sprawia tylko zabawa z psem Bruno i jazda na rowerze. Zauważając jego pasję, babcia – Madame Souza – postanawia poddać malca rygorystycznemu treningowi. Mijają lata i Champion staje się godny swego imienia. Jako doskonały kolarz kwalifikuje się do słynnego wyścigu Tour de France. Jednak podczas jednego z etapów, Champion zostaje porwany przez dwóch tajemniczych mężczyzn w czerni. Madame Souza i wierny pies Bruno wyruszają, by ocalić chłopca. Jeszcze nie wiedzą, że przyjdzie im przepłynąć ocean i dotrzeć do wielkiego miasta Belleville.

Bomba. Dowcipna, oryginalna, subtelna robota – do tego pozbawiona wrażenia prymitywnej krytyki byłego pracodawcy Chometa, czyli Disneya. Chomet kiedy krytykuje, rozdziela po równo – śmieje się tak z Amerykanów, jak i z Francuzów i Włochów. Zachwyca zupełnie sposób budowy żartów – na niektóre puenty czeka się dosłownie kwadrans, a podane zostają bez przyciągania uwagi, gdzieś na marginesie. Po drugim seansie mam wrażenie, że to najlepszy animowany film od czasu Miyazakiego.

W skład tria z Belleville mogliby wchodzić Luis Bunuel, Buster Keaton i Mel Brooks – mamy tu i slapstick, i czarny humor, i surrealizm – zarówno dosadny, jak i delikatny, aluzyjny. Błyskotliwa żonglerka konwencją. Oryginalne rozwiązania animacyjne. Nawet nie powiew, ale całe tornado świeżości po disneyowskich landrynkach. Od strony muzycznej mimo wszystko niedosyt – spodziewałem się więcej piosenek tej klasy co tytułowa, i w ogóle więcej. Było nie było – Chomet to Mahomet animacji – czekam na następne dziełko.

Po obejrzeniu Finding Nemo nie spodziewałam się już zobaczyć ciekawszej animacji w 2003 roku - a tu taka niespodzianka! Film Chometa jest tak zdumiewająco oryginalny, że nawet nie wiadomo, jaką miarą go mierzyć. Surrealistyczny humor i sposób prezentowania dowcipu na ekranie przywodzi momentami na myśl kreskówki Texa Avery’ego, ale tu analogie ze staroświecką animacją się kończą. Historia łączy w sobie z powodzeniem czarny humor i liryczne, poetyckie momenty. Jak na prawdziwych mistrzów animacji przystało, twórcy polegają raczej na wizualnym przekazie niż na dialogu, który w filmie praktycznie nie występuje. W wykonaniu widać zamiłowanie do stylizacji retro, ale i świetne wyczucie możliwości, jakie dają nowoczesne techniki komputerowe. Jeśli dodać do tego jeszcze fenomenalne wyczucie muzyczne i kapitalnie scharakteryzowane postacie, opis zalet filmu powinien być kompletny... ale nie jest. Trudno ująć w słowach istotę uroku tego czarującego dziwadła, ale nie sposób się mu oprzeć. Szczególnie polecam wszystkim zmęczonym disneyowskimi chałturami.

Bardzo mi się podobało. Cudne żarty, świetne patenty animacyjne i piękne obserwacje obyczajowe (zwłaszcza Ameryki). Właśnie sobie uświadomiłem, że widziałem to już z 2 miesiące temu i chętnie bym sobie powtórzył.

Znakomite, oryginalne kino animowane, przywodzące na myśl komiksy Wojdy i Gawronkiewicza. Bardzo ciekawe (ale nie przyjemne!) od strony graficznej, przyjemne od strony muzyczne, zaskakujące i bawiące od strony rozwiązań fabularnych i zabawy filmowymi konwencjami.