Pełna pasji opowieść o burzliwym romansie słynnej malarki Fridy Kahlo z jej mentorem i kochankiem Diego Riverą. Fascynacja Fridą Kahlo rosła w miarę jak odkrywano jej złożoną osobowość. Jej walka, cierpienie, wiara, miłość, jej burzliwy związek z Riverą, rewolucyjne poglądy i niezwykły styl jej malarstwa, stworzyły podstawę prawdziwej legendy. Za swą bohaterkę ogłosił ją amerykański ruch feministyczny. Nawet świat mody nie oparł się tej fasynacji lansując modę na „piękną, aztecką dziewczynę”.

Mam po tym filmie wrażenie, że Frida-artystka interesowała Julie Taymor na tyle, na ile Taymor mogła jej prace wykorzystać do prezentacji własnych wizji na ekranie. I w tym jeszcze nie widzę nic złego - ba, subiektywna prezentacja dorobku artysty w ujęciu innego artysty wyjdaje mi się ciekawym pomysłem na odświeżenie skostniałej formy biografii. Tyle że nie mam tu jednak wrażenia, że o Fridzie jako takiej dowiedziałem się w zasadzie... czegokolwiek. Wiadomo, że całe życie pozostawał w tle swoich mężczyzn; wiadomo, że cierpiała i była twarda. Ale kim była? Co oznaczali dla mnie Diego, czy Trocki? Pociągali ją autorytetem? A może uważała ich za dzieciaków bawiących się tym co robią? Nie wiadomo. Wiadomo natomiast, że Taymor wielką wizualistką jest. I i tak obejrzę każdy jej następny film z nadzieją, że tym razem pokaże nie tylko siebie samą.

Konwencjonalna biografia w olśniewających szatach. Taymor aż tak zachłysnęła się własnym talentem, iż film w zasadzie więcej mówi o niej samej niż o Fridzie Kahlo. No, mówi jeszcze, że Molina jest wielkim aktorskim geniuszem, ale to wiedzieliśmy już wcześniej. Piękne doświadczenie wizualne, niestety niemal całkowicie wyprute z emocji.

Ważny i mądry film. Frida zetknęła się z najważniejszymi pokusami XX wieku - duserami francuskich intelektualistów, totalitarnymi ideologami, amerykańskimi finansistami. A jednak pozostała sobą, na jej tle wszyscy mężczyźni, którzy przewijają się przez ten film, to banda kretynów. To bardzo pouczające.

Wspaniała oprawa plastyczna i muzyczna; piękna i pełna życia Salma Hayek jako legendarna meksykańska malarka w jednej ze swoich lepszych ról w karierze; naprzeciw niej znakomity Alfred Molina jako towarzysz życia Fridy, Diego Rivera; za sterem całego przedsięwzięcia znana ze śmiałej ekranizacji Tytusa Andronikusa Julie Taymor, masa znakomitych aktorów (w tym Norton jako Rockefeller!) – brzmi jak sam mniód... a jednak film jest czymś mniej niż suma jego części. Problem leży chyba w tym, że Frida Kahlo zostało tu pokazana jako święta męczennica - a hagiografia nawet w barwnej i egzotycznej oprawie szybko staje się nużąca. W stosunku do oczekiwań trochę porażka, choć mimo wszystko porażka interesująca.

Temat ważny i ciekawy, ujęcie wcale niebanalne, porzez interesujące rozwiązania stylistyczne, obrazujące, jak życie Fridy przekłąda się na jej twórczość, bardzo dobre aktorstwo Moliny i Hayek, ale całość jednak nieco rozczarowuje. Wydaje się, że nie udało się z interesującej biografii stworzyć jednolitego i spójnego dzieła filmowego. Zby dużo wątków, zbytnie wahania w nastroju opowieści, brak przewodniej myśli, pewne błędy montażu i scenariusza. Ale całość na tyle intrygująca, efektowna, epicka i zmuszająca do myślenia, że na pewno warto zobaczyć.