15 niezwykłych bohaterów i 5 wyjątkowych historii o zwykłych ludziach, którym w świąteczny, jakby nie było magiczny wigilijny dzień przydarzają się małe cuda. Znajdują miłość, przyjaźń, odwagę, rodzinę i w końcu siebie. Magia świąt połączy ze sobą ich losy zmieniając im życie nie tylko w ten dzień, ale już na zawsze.

Imitacja „Love Actually” i „Złego Mikołaja”. Bez wdzięku i humoru, za to z masą chamskiego nawet jak na TVN product placementu. Tylko aktorsko toto jakoś się broni, no ale w końcu gdzie Stuhr, a gdzie Zakościelny.

Postanowiłem zaryzykować polską komedię romantyczną, bodajże po raz pierwszy od „Testosteronu”, po którym przekreśliłem grubą linią samą instytucję „polskiego kina komercyjnego”. „Listy do M” są zaskakująco mało złe. Film ciągle jest daleki od pomysłowości „Love, actually”, który próbuje imitować, ale ma niezaprzeczalne plusy. Przede wszystkim: aktorzy dziecięcy/młodzieńczy. Pani Anno Matysiak, jeśli pani zagląda do takich serwisów – ilekroć na ekranie widzimy panią i pani filmowych „rodziców”, Adamczyka i Dygant, mamy kadr, który ja bym zatytułował „utalentowana aktorka na tle dwojga manekinów”. Ale to ogólna zasada, w tym filmie dzieci zwykle kradną show swoim zawodowym partnerom. Jakaś rewolucja się dokonała? Przecież do niedawna tak umiał reżyserować dzieci tylko Maleszka?

Warszawa pozuje tu na „zachodnie miasto”, a film na „zachodnią produkcję”. Niestety, wychodzi tylko tej pierwszej. Dawno nie oglądałem tak źle obsadzonej Romy Gąsiorowskiej.